ACININ HİKAYESİ

Þaþýrdým zamaný yaktým mevsimi
Bir ömür acýnýn yasýný tuttum
Devleþti gölgesi güldü Nesimi
Asra yemin ettim öfkemi yaktým
Kirlenen býçaktý yüzülen deri
Gözlerinde sevginin rengini gördüm


Ve alnýnda boncuk, boncuk, kýzýl ter;
Yakmakta yýkmakta öyle bir mahir
Yüzdüðün deriyi getir göðe ser
Bir yýldýzdan bir yýldýza köprü kur
Yüz yýllardýr hep yaþadý Nesimi
Onda gördüm ölmezliðin resmini
Sevgi yumaðýný ben böyle ördüm…

Sorma sarý çiçeðe bana sor derdi
Kerbela’dan beri bin acý verdi
Kýrk günlük bebekler orda can verdi
Ne kabahat iþlemiþti Nesimi
Sisli bir þafakta canlý canlý yüzüldü
Acýnýn kalbine kahýr yazýldý
Gözlerinde aþkýn resmini gördüm

Ben bilmem, deliyim ;Arif deðilim
Arap’ýn kavgasýnda taraf deðilim
Hadi Pir Sultana asi diyelim
Gelip Madýmak’ý nere koyalým
Türküyü yakana biz ne diyelim
Akarsuyu ve Nesimi Çimeni
Allah Allah diye insan, yakaný gördüm

Orada yetmedi yedi ceddimi
Hem türküyü hem ülkemi yaktýlar
Ýnadýna çoðaltýlar sevgimi
Yüreðimi bir çarmýha gerdiler
Bizim öykümüzdür böyle yaralý
Ne böyle zülüm var ne böyle acý
Ne böyle kin var dünya kurulalý
Ben sevgiyi turnalarýn teleðinde
Baðlamanýn tellerinde gördüm

Bütün muktedirler ölür elbette
Ben sevgiyi ,ben sevdayý
Turnalarýn teleðinde aþýklarýn yüreðinde
Ben var olmayý hep var olmayý sevdim
Ben birliði ben dostluðu vallahi, hep;
Türkmen’in semahýnda gördüm…
Ben Türkmen’in Semahýnda gördüm...

toynak...




Sosyal Medyada Paylaşın: