Sensizliğin Dişleri

Her aþkýn bir masalý
Her masalýn bir sonu var
Bu masalýn sonunu
Ben kendime bile anlatamýyorum

Çapraz sorguda, seni soruyor devrin afet-i devranlarý
“Kim seni bu hallere düþüren kadýn kim” diyorlar
Ser verip sýr vermiyorum

Sadece, gülünce þiir gibi güler
Ýçince rakýyla seviþir gibi içer
Sövünce Allah ne verdiyse söver
Gidince arkasýna bakmadan giderdi diyorum

Artýk her gece kapýmý içten sürgülüyor
Her sabaha bir ceset gibi uyanýyorum
Kurþun atsan yýkýlmayan ben
Bir fiskeyle yýkýlýyor
Bir bozlaðýn týnýsýna bir kilo raký gömüp
Git gide arabesk bir adama dönüþüyorum

Aldanma dudaklarýmýn kumsalýndaki sahte gülüþlere
O þen þakrak benden eser kalmadý
Artýk dargýn bakýyorum hayatýn kadrajýna
Þarkýlarým tesellisiz, þiirlerim mezesiz
Aðýrlaþtýkça aþkýn dayanýlmaz hafifliði
Sýrrý dökülmüþ aynalar gibi isleniyorum

Say ki, fýrtýnana da devrilmiþ bir aðacým artýk
Son kullanma tarihi çoktan geçti ömrümün
Sensizliðin diþleri kemirdikçe içimi
Un ufak oluyor
Hüznün yamacýnda, içten içe çürüyorum

Sen gittin ya…
Ben artýk þiir ‘leþ’ iyorum






Sosyal Medyada Paylaşın: