TOPRAĞIN FISILTISI

Toprak, bir sýr gibi uzanýyor önümde.
Ne derin ne sýð,
Ne karanlýk ne aydýnlýk.
Bir eþik mi bu, yoksa bir son mu?
Adýmlarým ürkek,
Ruhumda sessiz bir fýsýltý yankýlanýyor:
"Gel, seni bekliyorum."

Gökyüzü hüzünle eðilmiþ,
Yýldýzlar göçük bir düþe tanýk.
Bir zamanlar dokunduðum her þey,
Bir zamanlar sevdiðim her yüz,
Þimdi topraðýn dokusunda gizli.
Kuru yapraklar,
Birer mektup gibi savruluyor rüzgarda,
Her birinde bir hatýra, bir sitem.

Bir köþede beni izleyen eski bir saat var.
Týk, tak, týk, tak…
Zamanýn son nefesi bu mu?
Yoksa her saniyede
Baþka bir dünyaya açýlan kapý mý?
Düþüncelerim aðýyor,
Toprak, beni çekiyor.

Bir anda fark ediyorum:
Toprak sadece bir son deðil,
Bir baþlangýç.
Bedenimi yutacak,
Ama ruhumu göklere salacak.
Hücrelerim kök olacak,
Yeni bir hayata dokunacak.
Ve ben, bir çiçek, bir yaprak,
Bir rüzgar nefesi olacaðým.

Bir aðacýn gölgesinde bir çocuk oynayacak,
Ve ben o serinlikte olacaðým.
Bir kuþun kanadýnda bir türkü yükselecek,
Ve ben o ezgide yankýlanacaðým.
Beni hatýrlayan birinin gözyaþýnda,
Beni unutan birinin sessizliðinde…
Hep orada,
Hep burada…

Ebediyetin Yansýmasý

Topraðýn içindeki yanký,
Bir mezar taþý gibi sabit deðil.
Aksine, sürekli hareket eden bir hafýza,
Geçmiþten geleceðe köprü kuran bir enerji.
Ellerimle diktiðim her aðaç,
Bir dualarýn yükseliþi gibi,
Göðe dokunacak.

Sonra düþünüyorum,
Acaba izlerimi taþýyan taþlar,
Bir fýsýltý gibi mi anacak beni?
Ya da bir nehir,
Akarken eðilip kulaðýma mý söyleyecek:
"Seni unutmuyoruz."

Küllerden doðan yeni yangýnlar gibi,
Hüzünlerimiz ve mutluluklarýmýz,
Birbirine karýþacak.
Beni sevenlerin yüreðinde,
Beni unutanlarýn gölgesinde,
Sessizce bir rüzgar gibi eseceðim.

Beni kim hatýrlayacak?
Bir sabah erken uyanýp,
Hafifçe dalgalanan bir perdeye bakarak,
O perdeyi savuran rüzgarýn sesinde beni bulanlar mý?
Ya da bir kýþ günü,
Kar tanelerinin sessiz düþüþüne dalan gözler mi?

Bedenim toprakta çözülürken,
Ellerimde biriken nehir sularý,
Bir baþka kýyýya taþýnacak.
Belki de o kýyýda bir çocuk,
Avuçlarýndaki suyun
Bir zamanlar gözlerimden aktýðýný hissetmeyecek bile.
Ama ben orada olacaðým,
Bir damlanýn sonsuz döngüsünde.

Bir Ýz Býrakmak

Sonunda toprak,
Bir yalnýzlýk gibi saracak beni,
Ama bu yalnýzlýk bir boþluk deðil,
Bir çaðrý.
Tüm evrenin yankýsý,
Her varlýkta kendini bulan bir ses.
Çünkü her birimiz,
Bu topraðýn içinde birbirimize baðlýyýz.

Ve o sýrada,
Gökyüzünde bir yýldýz kayacak.
Bir isim, bir aný, bir yara,
Sonsuzluða karýþacak.
Ama bu, bir kayboluþ deðil,
Bir bütünleþme.

Topraðýn fýsýltýsý hep diyecek:
"Sen buradasýn,
Hiç gitmedin."
Ve ben, her yaprakta,
Her damlada,
Her nefeste yeniden doðacaðým.

Ahmet Nejat Alperen
Sosyal Medyada Paylaşın: