BU SON GİDİŞ

Gövdemi siper etmiþim kendime,
Etten kemikten, parçalanmaya yazgýlý,
Bir zemin var altýmda, ne kadar saðlam ne kadar kýrýlgan,
Yalpalayarak yürürken, her adýmda biraz daha düþerim.
Kaslarým asýlý, her yönüme çýðlýk atýyor,
Bedenim diyor ki: "Burasý son, burada kal."

Sonunda toprak,
Bir bedenin her parçasýný yutacak,
Ve ben, bu yolda bir noktadan sonra yalnýzca bir hatýra olacaðým,
Bir isim, bir aný, bir yara...
Toprak çürütürken beni,
Beni kim hatýrlayacak?
Kim bilecek, bu son gidiþin gerçek anlamýný?
Sonsuzluða gidiþim, bir uçurumun kenarýnda kaybolan bir ses gibi
Her bir adýmda biraz daha silinmiþ bir benlik…
Bir zamanlar en sevdiklerimin adýný anarken
Bugün bu toprakta yatan bir gölge olacaðým.

Kalpsizlerin biriktirdikleri yanýnda
Küçük kalacaksam,
Taþýdýðým kalbin zenginliði neye yarar?
Hangi aynada göreceðim ben,
Gözlerimle aradýðým o yüce görüntüyü?
Eþyalarýn kör ufuklarýna hapsolmuþ gözler,
Bir kalp boþluðu, bir ruhsuzluk,
Servetlerinin gölgesinde bana düþen ne olur?
Alçaklýklarýna boyun eðmeye,
Bir hayaline bile sahip çýkamayanlarýn
Bana bakarak deðerimi ölçmelerine razý mý olacaðým?

Ve eðer aþaðýlanacaksam,
Hayallerimin büyüklüðüyle,
Umutlarýmýn sýnýrsýzlýðýyla,
Kim oysa deðerimi tanýyacak?
Kim bana gülümsediði gibi,
Yýldýzlarýn ardýndaki karanlýkta,
Gerçekten deðerimi arayacak?
Beni, bir parça hüzünle, bir izle,
Kim anacak? Kim hatýrlayacak?

Yalnýzca gidiþimi,
Son gidiþimi…

Her adýmým bir kayýp, her adýmým bir ölümdür.
Düþüncelerim, o eski sokaklarda bir gölge gibi
Hýzla geride kalýrken, ben, bu dünyada yalnýzca bir anýyým.
Bir zamanlar gökyüzüne bakýp hayal kurduðum o umutlu günler
Þimdi sadece kabuslarla yarýþýyor,
Bir ýþýk vardý, uzak ve solgun,
Þimdi ise karanlýkla boðulmuþ bir hayal…

Eðer bu gidiþim, sonsuzluða geçiþimse,
Beni kimse hatýrlamayacak mý?
Ve ne kaldý geriye,
Bir umut mu? Bir iz mi?
Ya da son sözlerim,
Bir rüzgarýn savurduðu yaprak gibi,
Hiçbir yere gitmeyecek bir hýþýrtý…

Kalpsizlerin biriktirdikleri,
Beni küçük, önemsiz kýlabilir belki,
Ama ben, bu bedeni taþýrken,
Her adýmda biraz daha büyüyorum,
Her gidiþimde daha çok hatýrlanýyorum.
Ve belki de bu son gidiþim,
Bir zamanlar var olduðumu gösteren tek þey olacak.

Beni görenler olacak,
Beni arayanlar,
Beni unutmaya çalýþanlar…
Ama sonunda,
Herkes kendi yoluna gidecek,
Ve ben, kaybolan bir hayal gibi,
Sonunda toprakta kaybolacaðým.

Gidiþim deðil,
Gidiþim sonrasý kalacaklarým önemli,
Kaldýðým zaman,
Bir insanýn en büyük mirasý ne olabilir ki?
Bir adý, bir hatýrasý,
Bir zamanlar var olduðunun izleri.

ahmet nejat alperen
Sosyal Medyada Paylaşın: