Küllerden Yankılar

Zaman, savaþla bükülürken doðudan batýya,
Toprak, insan kanýný içmekten yorgun.
Yýkýlmýþ þehirlerde yankýlanýr çýðlýklar,
Her annenin göðsüne bir hüzün yuva kurar.

Tarih dediðin, kimin kanýnda yazýlý?
Hangi taþ bilir evsizlerin sýrrýný?
Gökyüzü yangýn, topraðýn dili suskun,
Bir çocuðun gözlerinde tükenir dünya.

Savaþýn gölgesinde ezilir ruhlar,
Gözyaþlarý derin yaralara dolar.
Hangi yüz gülebilir acýnýn ortasýnda?
Hangi kalp saðlam kalýr böyle bir fýrtýnada?

Savaþ dediðin bir ölüm senfonisi,
Her mermi bir yuva, her bomba bir nefes.
Anneler aðýtlarla geceyi boðar,
Yetimlerin çýðlýðý yankýlanýr sokakta.

Þehirler, birer gölgeye dönüþür,
Sokaklar taþ deðil, gözyaþý taþýr.
Yýkýlmýþ duvarlarda yankýlanýr izler,
Sessizliðin boþluðunda kaybolur sesler.

Göç yollarý, dikenli bir ýrmak gibi,
Ellerinde yük deðil, geçmiþ taþýr insanlar.
Her adým bir veda, her nefes bir dua,
Hangi yurt geri getirir kaybolan zamanlarý?

Mülteci kamplarýnda unutulur kimlik,
Bir insan neyle yaþar, kökleri sökülmüþse?
Çadýrlarýn altýnda büyüyen çocuklar,
Yýldýzlarý deðil, yalnýzlýðý öðrenir geceden.

Çaresizlik, bir annenin gözlerinde parlar,
Ne bir çare, ne bir gelecek vaat edilir.
Her umut kýrýldýðýnda, bir baþka acý,
Kök salar yüreðin en derin boþluðuna.

Ýstismar, en karanlýk yüzüdür savaþýn,
Masum elleri kirletir, ruhlarý kýrar.
Ama kim duyar, kim görür bu gölgeleri?
Sessizlik, en aðýr yargýdýr bu hikâyelerde.

Dul kadýnlar, ölü aþklarýn yasýný tutar,
Bir sevgili, elveda bile diyemeden kaybolur.
Gençlerin umutlarý, toprak gibi parçalanýr,
Her hayal, bir mezar taþý olur yarýnlara.

Psikolojinin kuyusunda kaybolur ruhlar,
Renkler solar, sesler yankýlanýr sessizce.
Her yara, bir isyan fýsýldar derinden,
Ve acýnýn sunaðýnda bir direniþ yatar.

Yetim kalmýþ çocuklarýn sessiz çýðlýklarý,
Analarýn feryatlarý, daðlarý deler.
Ama en derin karanlýkta bile bir ýþýk,
Mücadeleyle yeniden doðar insanlýk.

Savaþýn külünden bir dünya kurulur,
Her tuðla bir yarayý iyileþtirir belki.
Ama unutulmaz olan ne savaþ, ne zaferdir,
Ýnsan, her þeye raðmen yaþamak için direnir.

Ve gün gelir, tüm karanlýk daðýlýr,
Küllerden bir hayat, yankýlarla doðar.
Çocuklarýn kahkahasý yükselir göðe,
Annelerin aðýtlarý bir þarkýya döner.

Her yetimin gözünde bir yýldýz parlar,
Her kadýnýn kalbi yeniden çiçek açar.
Savaþýn yazdýðý hikâye artýk bizimdir,
Çünkü insan, ne olursa olsun, yine yaþar.
Sosyal Medyada Paylaşın: