YOKSULUK

Yoksulluk,
uçsuz bucaksýz bir gece gibi,
ayaklara dolanan bir rüzgar,
elleri üþüten, kalpleri yoran.

Bir çocuðun hayaline sýzar bazen,
oyuncak bir araba yerine,
taþlardan bir dünya kurar.
Bir annenin ellerinde büyür,
ekmek kokusuna hasret.

Yoksulluk,
tarlada yorulmuþ nasýrlý eller,
þehrin kuytularýnda unutulmuþ yüzler,
gözlerinde umut arayan,
ama bulamayan bir baba.

Bir sessizlik gibi düþer sokaklara,
çalýnan kapýlarda yankýlanýr,
bir tas sýcak çorbanýn özlemiyle.
Ama yine de direnmekte kararlý,
karanlýða inat aydýnlýk düþler kuran.

Yoksulluk,
bir gün bitecek mi dersin?
Bir parça ekmekle doyan karýnlar,
bir yudum sevgiyle büyüyen insanlar.
Belki de,
bir arada tutacak bizi,
kardeþlik gibi.
Sedat Evren
Sosyal Medyada Paylaşın: