.. Bir þehrin ortasýnda, insan seli içinde, Sesler yankýlanýr, ne dediði bilinmez. Bir çift göz arar, tanýdýk bir bakýþý, Ama boþluktur döner, yüzlere takýlmaz.
Kalabalýklar konuþur, gürültü saðýr eder, Ve ruhum bir köþede, sessizce tükenir. Bildiðim her þey yabancý gelir o anda, Kendi içimde boðulurum, derinlerde bir yer.
Adýmlar birbirine çarpar, telaþ hüküm sürer, Fakat bu yalnýzlýk, baþka bir türdür, Bir odanýn duvarlarýndan sýzan deðil, Gözlerimin önünde devleþen bir çöldür.
Kalabalýklarýn ortasýnda bir çýðlýk, Kimse duymaz, kimse anlamaz beni. Kendi yankýmdan baþka dostum yok, Bu þehirde yalnýzlýðýn bir adý da sensin.
Ve birden bir ýþýk, belki bir tebessüm, Kalbinin saklandýðý yerde küçük bir umut. O an anlar insan, yalnýzlýk da bir sýr, Belki de var olmak, kendine ayrý bir boyut.
A.NEJAT ALPEREN
Sosyal Medyada Paylaşın:
nejat hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.