ÖLÜM ... HİÇ OLMAYASI

Onu andýðýnda donup hevesi
Gülerken kýrýlýr kaþ*ý insanýn
Hele de yakýndan gelince sesi
Düþüyor bir yana baþ*ý insanýn


Gezindiði vaha oluyor çorak
Baharda dalýnda soluyor yaprak
Çöllere dönerken her karýþ toprak
Hiç bitmez amansýz kýþ*ý insanýn


En büyük zulümdür onda gördüðün
Sayesinde kalmaz ne bayram düðün
Onu tattýðýnda her gün üç öðün
Zehirlere döner aþ*ý insanýn


Gidilmez önünden ne de izinden
Ne viraj, yokuþu ne de düzünden
Hýþmýna uðrayan kulun gözünden
Sel olup çaðlýyor yaþ*ý insanýn


Gözünün gördüðü yerde anýnda
Kýymeti kalmýyor saray, hanýn da
Öldüðünde anne, baba yanýnda
Ölüyor evladý, eþ*i insanýn


Ölümü dilemem düþmana, ele
Her kime uðrarsa kaderdir çile
Pembeye boyalý hayali ile
Kâbus barýndýrýr düþ*ü insanýn


Aydýnlýk nasipse, karanlýk kader
Yaþamak zahiri ölüm mukadder
Kalanlar yaþarken tarifsiz keder
Ebediyen kanar döþ*ü insanýn


23.12.2024
Sosyal Medyada Paylaşın: