Kendi İçinde Boğulan Çığlık

Ýnce bir ipte sallanýyor duygularým,
Kalbime dolanmýþ, sessiz bir yük gibi.
Her nefeste büyüyor içimde bir boþluk,
Sözcükler küle dönüyor suskunluðumda.

Biliyor musun, konuþmak isterdim bazen.
Ama kelimeler hep benden önce tükenirdi.
Hangi cümlenin baþýna otursam,
Sonunda bir nokta olmayý reddederdi.

Ben böyle yarým kalmýþ cümlelerle yaþarým,
Kör bir saat gibi, yalnýz zamaný izlerim.
Her tik bir piþmanlýk, her tak bir suskunluk,
Bu sessizlik, içimde yankýlanýr durur.

Sana söyleyemediklerim,
Zamanýn çürüttüðü gölgeler gibi sýrtýmdadýr.
Belki bir gün yankýlanýr bu sessizlik,
Bir çýðlýða dönüþür duvarlarýn içinde.

Beni anlamazsýn, biliyorum.
Çünkü her adýmým bir uçurum kenarýndadýr,
Ve sustuklarým, düþtüðüm yerde kaybolur.
Ne tuhaf, insanýn en büyük çýðlýðý,
Kendi içinde boðulur.

Resul Bayraktar
Sosyal Medyada Paylaşın: