Bu Şehir Yutuyor beni

Bu þehir Yutuyor beni

Bu þehir,
içime gömülen bir yük gibi,
ait olmadýðým sokaklarýnda kayboluyorum;
duvarlarý çatlamýþ binalar,
her köþe baþka bir hüzünle karþýlýyor beni.

Ýnsanýn gitmek istediði bir yeri olmalý,
düþlerinde yeþeren alabildiðine yeþile tutan bir bahçesi,
rüzgarýn taþýdýðý hatýralar gibi,
bir aný peþinden koþar gibi;
belki de bir deniz,
mavinin kucaðýnda kendini unuturcasýna
Kýyýyý okþayan dalgalarýn sesinde bulmalý kendini,
belki de, bir limanda bulmalý kendini.

sert fýrtýnalarda sýrtýný dayadýðý birileri olmalý,
güçlü,
sarsýlmaz bir baðla göðsüne yaslanabilmeli
bir çocuk mahçubiuetiyle,
gözlerinde mavi kadar sonsuz
yeþil gibi derin bir sýcaklýk olmalý,
Acýlarýný unutmalý,
dünyaya isyankar kollarýnda kaybolmalý
bir dostun sýcak sözleriyle sarmalý,
bir ev, bir yuva olmalý.

buradayým,
Ve bu þehir yutuyor beni,
Ýrin kokan mahsenleriyle,
Pas tutan demir parmaklýklarýyla hapsediyor beni
Ben ve benden olan ne varsa.
içimde bir boþlukla
ulaþamayacaðým bir gökyüzünün
karanlýk boþluðunda sallanýyorum,

Sosyal Medyada Paylaşın: