Evlerimiz

evlerimiz

Ev dediðimiz þey;
Bitmeyen acýlarla dolu bir sýðýnaktý,
Bazen de hayatýmýzýn bitmek tükenmeyen filmini çektiðimiz bir sahne.
Tutmasý aðýr sözlerle dolu bir girdap,
Kalemin aðýrlýðýyla bezenmiþ bir mahçubiyet dizesiydi belkide.

Ne yazacaðýmýzý bilmediðimiz,
Söylenmemiþ sözlerle,
yaþanmamýþ duygularla dolu bir zindan.

Kimine göre karanlýk bir liman,
kimine göre yarýnlarýn aydýnlýðý.
Yaþayamadýðýmýz hayatlarýn olduðu koca bir tablo belki de.

Ayný evde yalnýzlýk
tozlu raflarda biriken bekleyiþlerimizin sýzýsý,
Gün görmeyen çýðlýklarý gizlemeye yeter miydi duvarlar.

Kimimiz pencereye yasladýðýmýz bir koltukta beklerdik yalnýzlýðýmýzýn hazin sonunu,
Kimimiz yanaklarýmýza ulaþamayan damlalarýn ýslattýðý, küskün bir yastýkta beklerdik.

Kaçtýðýmýz gerçekler vardý aslýnda,
bizi kendi karanlýðýmýzýn kucaðýna iten gerçeklerimiz.
Nefesimiz daralýr, hayallerimiz küçülür, düþ kurmaktan bile uzaklaþtýran gerçeklerimiz.

Serseri bir bekleyiþ, acýmasýz bir zamanýn çarklarý arasýnda eziliyoruz.
Yaþayacak çok þey varken, yaþayamadýklarýmýzýn aðýrlýðýyla, bir yok oluþtu bekleyiþimiz.

Garantisi olmayan bir yarýnýn, aldatmaca baharýnda içimizi ýsýtacak bir güneþin özlemiyle yanýyoruz.

Geç kalýyoruz,
umursamaz zamanýn gidiþine dur diyememek,
yapacak çok þey varken yapamak.
Kandýrýyoruz, fýrtýnalar kopan içimizde yarattýðýmýz sahte gülüþlerle karanlýðýmýzý örüyoruz.

Muhtacýz
aþka, sevgiye, arzuya
en önemlisi de umut dolu yarýnlara muhtacýz.

Sevgiyi öldürüyoruz,
yerine itaatkar bir nefret býrakýyoruz.
Yuva dediðimiz cehennemde, bizimle birlikte yanmalarýný bekliyoruz.

Kaçýrýyoruz yaþamayý,
gözlerdeki mutluluðu,
içimizde büyümesi gereken sevgiyi kaçýrýyoruz.
Deli gibi bir aþkla sarýldýðýmýz bedenin cehennemdeki ateþi oluyoruz.
Bak geçmiþe bak anýlara,
ne umutlar sýðdýrdýk hayatýn acýmasýzlýðýndan çaldýðýmýz dakikalara.

Kafamýzda sayýklayýp durduðumuz;
öfkemiz, nefretimiz, fýrtýnalarýmýz.
Bunlar için ne kadar zamanýmýz var,
Yastýðýnýn bir gün cansýz bedenine þahitlik edebileceðinin farkýna ne zaman varacaðýz.
Keþkelerle dolu duvarlar daha ne kadar þahit olacak pervasýz davranýþlarýmýza.

Çok geç, ölüyoruz, her gün biraz daha yakýnýz.

Sosyal Medyada Paylaşın: