Kehanet

yýrtýlmýþ bir göðün göðsünden
kirli bir yaðmur yaðýyor þehre
saðanak halinde kahýr yaðýyor, kan yaðýyor

odamda, dört duvarýn dilsizliðinde
ölü gibi sessizim
gece bile korkuyor fýrtýna öncesi sessizliðimden

prefabrik çatýsýndan paslý hüzünler sýzan
deprem artýðý evler gibiyim
mutsuzluk akýyor oluklarýmdan
ya hiç kimse çalmýyor kapýmý
yada ben kendi sesimden baþka ses duymuyorum

kimin kehaneti bu
kimin kabahati

nazara mý geldim
lanetli bir büyücünün lanetine mi uðradým
bilmiyorum
bildiðim
bu þehrin hýnca hýnç kalabalýðýnda
iliðimden tut kemiðime dek yalnýzým

yalnýzlýðým aklýma gelince, onu düþünüyorum
onu düþündükçe, buz sarkýtý mýzraklar batýyor döþüme
bu yüzden
istemediði bir savaþa giden askerler gibi
artýk aþka da gönülsüzüm

artýk hangi dilde tercüme etsem aþký
hep ayrýlýða çýkýyor aþkýn sonu
çýrpýndýkça
hep yalnýzlýða düþüyor kum saatinin son kumu

bitse artýk
adýna aþk dedikleri bu karabasan bitse
þeytan azapta kalsa

kalksa üstümden bu lanetli kehanet
bir gýdým aþk için
buzuldan ateþ
ateþten su dilenmesem

resme tövbe etmiþ bir ressam gibi
fýrlatýp atsam fýrçamý
bu toz pembe tuvale
kan kýzýlý nü resimler çizmesem




Sosyal Medyada Paylaşın: