Gecelerin Sessizliği

Sessiz geceler, fýsýldanan düþler,
Ay ýþýðýnda akarsular sustu.
Tutamadýðýmýz o eski sözler,
Yarýna býrakýlmýþ birer umuttu.
Gözler kapanýrken, yýldýzlar sessiz,
Derin bir kuyudan yankýlar gelir.
Her nefes geçmiþten kopan bir iz,
Zaman durmuþ, geceler keder bilir.
Ellerimizde bir masalýn külleri,
Soðuk bir rüzgarda daðýlýyor.
Hangi hatýra siler dertleri?
Sessizlik yüreðimizi sarýyor.
Kýrýk bir aynadan süzülen ýþýk,
Kuytularda eski anýlar saklý.
Her yanký, bir rüyanýn çýðlýðýdýr,
Gecenin sýrlarý gölgelerde saklý.
Yaðmur inerken iz býrakýr yere,
Gözyaþýmýz topraða fýsýldanýr.
Sorular dolanýr usulca içlere,
Cevaplar karanlýkta kaybolan sýr.
Sonunda sessizlik örter geceleri,
Ay uzaklardan gülümser hüzünle.
Kelimeler susar, biter ezgileri,
Sessiz geceler düþer yine gönlüme.
Sosyal Medyada Paylaşın: