HAYAT BU İŞTE

Oturup’ ta cam kenarýna þöyle.
Düþünüp’ te maziyi, ah çektim.
Gelip’ te geçti, ömrümse böyle.
Uzayýp giden, yollara baktým.

Gözüm pýnarýndan, akarken yaþlar.
Gerçeðe uzaðým, görürüm düþler.
Tatsýz tuzsuz geliyor, yediðim aþlar.
Bakýp’ ta yollara, göz yaþý döktüm.

Geçen þu ömrümü, hesaba çektim.
Kah yere düþtüm, kah ayaða kalktým.
Zaman zaman kendimi, daðlara attým.
Aþklara düþüp’ te, çiçekler derdim.

Sevgiden saygýdan, uzak kalmadým.
Hep verdim amma, alan olmadým.
Gönlümce þöyle, hayat sürmedim.
Ateþlere düþtüm, korlarda yandým.

Elden tuttum ama, vefa görmedim.
Düþeni kaldýrdýmda, asla vurmadým.
Hakka baðlandým, kula kul olmadým.
Gönül aldým’ da, gönül kýrmadým.

Hayat bu iþte, bitecek bir gün.
Her türlü olayda, dersimi aldým.
Gün oldu hayatta, ölmeden öldüm.
Bitti’ de þu ömür, kemale erdim.

Ömür geldi geçti’ de, sürmedim sefa.
Hakka dayandým’ da, etmedim tasa.
Kemale erdim’ de artýk, gidiyom aha.
Menzil göründü bak, ben artýk bittim.





Muhlis SÜNBÜLCÜ.

Sosyal Medyada Paylaşın: