Şiir İhtiyacı Olanındır

Bir þiir yazdým,
Ama yazdýðým bana ait deðildi.
Harflere yüklenen hüzün,
Bir baþkasýnýn kalbinden sýzdý mýsralarýma.
Bir yetimin gözyaþýndan,
Bir annenin suskun duasýndan,
Ve sevgilinin hasret dolu bekleyiþinden…

Kelimeler bana gelmedi,
Ben onlara gittim.
Çünkü bazen insan,
Kendi kelimelerini kaybeder.
Ve bulduklarý,
Bir baþkasýnýn yarým kalmýþ hikayesidir.

Emanet bir mýsrayým ben þimdi,
Rüzgarýn taþýdýðý bir yaprak gibi,
Savruluyorum sevgiliye.
Her dizesinde bir iz býrakmak için,
Ama iz býrakýrken de,
Kendimi silmekten korkuyorum...

Bir çocuk ellerime býraktý ilk dizeyi:
“Ben büyüyemedim,” dedi.
“Düþlerimi düþürdüler yere,
Ellerimle toplayamadým.
Bana bir þiir yaz,
Düþlerim geri gelsin.”

Sonra bir kadýn geçti yanýmdan,
Gözlerinde yýllarýn yorgunluðu,
Omzunda hayatýn aðýrlýðý.
“Benim için de bir þey yaz,” dedi.
“Beni anlatan,
Ama beni hiç tanýmayan bir þey.”

Ve bir sevgili geldi ardýndan,
Gözleri uzak ufuklarda kaybolmuþ.
“Elveda demeye cesaretim yok,” dedi.
“Bari sen yaz,
Benim diyemediklerimi.
Çünkü kelimeler,
Bazen gitmek isteyenin diline dolanýr.”

Ben ne bir þairim,
Ne de kelimelerin sahibi.
Ben, sadece emanetçiyim.
Bir kalpten alýp,
Diðerine taþýyan bir rüzgar gibi...

Bir çiçeðin yapraðýndaki çið tanesi gibi,
Her harf, her dize,
Sevgilinin avuçlarýna düþsün istiyorum.
Belki bir gün,
O da bu kelimeleri baþka birine emanet eder.

Bir yangýn mýsrasýdýr belki bu,
Bir ömür yakan.
Ya da bir su damlasý,
Yüreklere serinlik katan.
Ama ne olursa olsun,
Benim deðil artýk...

Kelimeler benden çýktýðýnda,
Beni deðil,
Seni anlatmaya baþladý.
Sevgili, senin gözlerinden döküldü her harf,
Ve her dize,
Sana dokunan bir nefes oldu.

Çünkü bazen,
Kelimeler bizim deðildir.
Biz sadece onlarý taþýrýz.
Bir annenin aðýtýndan,
Bir çocuðun kahkahasýndan,
Bir sevgilinin yarým kalmýþ öyküsünden…

Ben þimdi bu þiiri sana býrakýyorum.
Emanet al,
Ve onu sevginin elleriyle büyüt.
Çünkü bir þiir,
Yazanýndan çok,
Okuyanýnda hayat bulur.

Senindir artýk bu kelimeler.
Ben sadece nefes oldum onlara.
Sevgiliye varan bir yol oldum.
Ama yol biter,
Ve þiir yaþamaya devam eder...

Erol Kekeç/26.10.2024/Sancaktepe/ÝST

Sosyal Medyada Paylaşın: