Yol Düşü
Gel yolculuða çýkalým,
Seninle ayný yolda yürüyelim.
Bu yol, ne biten bir menzile varýr,
Ne de sonu görünen bir ufukla buluþur.
Ama bu yol, hüzünlerin ortak olduðu,
Sessizlikle konuþulan bir yerdir...
Yoldaþ olalým birbirimize,
Ellerimiz boþ ama kalplerimiz dolu.
Her adýmda bir sýr paylaþalým,
Sessizce dökülsün dudaklarýmýzdan.
Çünkü bu yol, yalnýz kalýnmayacak kadar uzun,
Ve yalnýz yürünecek kadar sessizdir...
Bu hüzün, yeter ikimize.
Bir tarafý acý, diðer tarafý umut.
Ýçimize taþ gibi oturan bu yükü,
Tam ortadan bölelim seninle.
Yarýsý sende, yarýsý bende kalsýn,
Belki o zaman hafifleriz...
Yaþamak fazladýr bir kiþiye.
Tek baþýna taþýnmaz bu hayatýn aðýrlýðý.
Hüzünle büyüyen çocuklarýn gözyaþý,
Kuru bir ekmeði bölüþen ellerin titremesi,
Ve sessizce iç çekilen geceler…
Bunlarý anlatmak için,
Yanýnda bir yoldaþ gerek...
Geceler uzun olur bu yolda,
Ay bir rehber, yýldýzlar dost.
Ama yalnýzlýðýn ýssýzlýðý,
Her köþeyi sarar.
Gel, beraber yürüyelim bu yolu,
Sen anlat ben dinleyeyim,
Ben susayým, sen anlayasýn...
Yol boyunca karþýmýza çýkan aðaçlar,
Dallarýný bize eðecek,
Yapraklar fýsýldayacak geçmiþi.
O geçmiþ ki,
Ne tam unutulmuþ,
Ne de tam hatýrlanýr hâlde.
Bir hayalet gibi peþimizde,
Ama biz ikimiz,
Bu geçmiþi aþarýz...
Sivrisineklerin ýssýz gecelerdeki výzýltýsý,
Kýrýk dökük evlerin yoksul yankýsý,
Ve yitip giden çocukluðumuz…
Hepsi bu yolda bizimle.
Ama biz, bu yolda umut ararýz.
Her adýmda, karanlýðýn içinde,
Bir ýþýk bulmaya çalýþýrýz.
Küçükken doyasýya oynadýðýmýz,
Ama büyüdükçe yitirdiðimiz o neþeyi,
Bu yolun köþelerinde arayacaðýz.
Bir çocuðun gülümsemesinde,
Bir kuþun kanat çýrpýþýnda,
Bir rüzgârýn esintisinde…
Gel, yol arkadaþý ol bana,
Yalnýzlýk, insaný sessizlikte boðar.
Birlikte yürüdüðümüz bu yol,
Belki ikimize bir anlam býrakýr.
Bir kuru ekmeði bölüþürüz,
Bir hüzünlü türküyü beraber söyleriz.
Ve bu yolda öðrendiðimiz her þey,
Bize yeni bir hayat sunar.
Çünkü yol, sadece bir yerden bir yere gitmek deðildir.
Yol, kendimizi bulduðumuz,
Hüzünlerimizi döktüðümüz,
Ve umutla yeniden doðduðumuz bir yerdir.
Yolun sonunda ne bulacaðýmýzý bilmiyoruz.
Ama bu yolculuk,
Zaten cevabýn kendisi.
Adýmlarýmýzla anlam bulur,
Hikâyemizle þekillenir.
Þimdi ellerini uzat,
Birlikte yola çýkalým.
Hüzünlerimizi yolun taþlarýna serelim.
Ve her adýmda biraz daha hafifleyelim...
Erol Kekeç/19.10.2024/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.