Bir Çağın Yorgunluğu

Hiçbir þeyi özlemiyorum,
Kendimden kaçýyorum,
Kara trenin dumanlarýnda,
Genzim daralýyor her nefeste.
Kaçýþým benden mi,
Yoksa senden mi ey zaman?
Ýzlerini kaybettim,
Yollarýný yok ettim...

Yorgun bir kaptanýn gemisindeyim,
Batmak üzere bir gövde,
Dalgalarla savrulan,
Ve uyuyan mürettebat,
Sessizlik içinde.
Haykýrýyorum!
Karanlýk sularda bir çýðlýk gibi,
Bir yanýt arýyorum...

Batmakta olan gemide,
Kimse duymuyor sesimi.
Yolcular uykuda,
Ben uyanýk bir rüya görüyorum.
Kendimle savaþýrken,
Bu gemiyi kurtarabilir miyim?
Yoksa sulara mý gömülürüm,
Kimse bilmeden?

Gökyüzü aðýr,
Gök kubbe üzerime çökmüþ,
Kendi soluksuzluðumda,
Bir nefes arýyorum.
Ama ne çare!
Ne uykusuz geceler,
Ne sabaha karýþan düþler,
Hiçbiri geri getirmiyor beni....

Nice zamanlar uykusuz,
Gecenin karanlýðý üzerimde.
Þafaktan sýzan ýþýklara,
Yorgunluðumu býrakýyorum.
Ama o da almýyor,
Kýrýlganlýklarým,
Kendi gövdemde bir fýrtýna...

Soluksuz bir mücadele bu,
Kendi içimde bir savaþ.
Yýkýlan kaleler,
Sönmeyen ateþler,
Hiçbiri beni hafifletmiyor.
Kendi gölgemde kaybolmuþum,
Kendi sesimde boðulmuþum...

Her adýmda,
Bir baþka uçurum.
Her nefeste,
Bir baþka yorgunluk.
Ben kime tutunayým?
Bu savaþta,
Kime sýðýnayým?

Rabbim,
Kendi gökyüzümden düþerken,
Sana açýyorum ellerimi.
Bu yükü hafiflet,
Bu karanlýðý daðýt.
Çünkü ben,
Kendi sesimden bile yoruldum...

Eski bir gemide,
Batmak üzereyim.
Dalgalar savuruyor beni,
Bir o yana, bir bu yana.
Yorgun bir kaptan gibi hissediyorum,
Geminin gövdesine tutunmuþ,
Uyuyan mürettebata sesleniyorum...

Uyandýrmak için herkesi,
Haykýrýyorum karanlýða.
Ama sesim duvarlara çarpýyor,
Dalgalar boðuyor yankýsýný.
Kimse yok,
Kimse kalmamýþ,
Yalnýzca ben ve bu gemi,
Kendi karanlýðýmýzdayýz...

Gök kubbe üzerime çökmüþ,
Aðýrlýðý altýnda eziliyorum.
Bir umut ýþýðý beklerken,
Yine kendimi buluyorum,
Kendi karanlýðýmda.
Bu gemi kurtulur mu,
Bu kaptan dayanýr mý,
Bilmiyorum artýk...

Ama haykýrmaya devam edeceðim,
Dalgalar beni susturana kadar.
Çünkü bir umut var içimde,
Bir gemi daha vardýr belki,
Bir kurtuluþ yolu daha.
Ve o yolu bulmak için,
Son nefesime kadar direneceðim...

Trajik bir çaðýn gölgesinde,
Zihnimize yerleþtirdikleri kalýplarla,
Orijinal bedenlerimiz,
Kendi ruhlarýný taþýmaktan aciz artýk...

Her yeni sabah,
Baþka bir maskeyle uyanýrýz,
Ve her akþam,
O maskeyi düþürürüz yere,
Altýndan çýkan yüz, tanýdýk mý, kim bilir?

Kapital yaþamýn deðirmeninde öðütüldük,
Halaç pamuðuna çevrilen ruhlarýmýz,
Sahi, bizim miydi o ruhlar?
Yoksa çoktan kiraya mý verilmiþti
Bir baþkasýnýn isimsiz hayallerine?

Orijinal sandýðýmýz her kýrýntýya,
Dört elle sarýldýk,
Ama avuçlarýmýzdan kayýp giden
Bir avuç tozdu sadece...

Bir kafes kurdular,
Altýn rengi boyanmýþ parmaklýklarýyla,
Ýçine sýðdýrdýklarý hayaller,
Bir baþkasýnýn el yazýsýyla yazýlmýþtý.

Biz mi yaþýyoruz bu hayatý?
Yoksa bir baþkasý mý taþeron?
Bedenimiz yorgun, ruhumuz küskün,
Bir varoluþ krizi içinde savruluyoruz...

Hayatýn meydanýnda maðlup olmak,
Sanki bahtýmýza kazýnmýþ bir yazgý,
Baþýmýzý eðmiþiz,
Sadece fýsýldarýz içimizden:
"Baþka bir dünya mümkün müydü?"

Oysa kaybetmek,
Bir son deðil,
Yeni bir baþlangýcýn ilk satýrý olabilir mi?
Her yenilgide,
Kendi küllerinden doðan bir feniks gibi,
Kendimize dönmek mümkün mü?

Duyuyor musun?
Ruhun hala bir þeyler söylüyor,
Bu dünya seni unuttu belki,
Ama sen,
Kendini unutma...

Bir çaðý yitirmiþ olabiliriz,
Ama kendi içimizde bir çað yaratmak,
Hala elimizde.
Zihnimizi özgür býrakabilirsek eðer,
Parmaklýklar arasýndan,
Göðe kanatlanabiliriz...

Bir çaðýn yan ürünleri olarak deðil,
Kendi öz benliðimizle,
Kendi yolumuzu çizerek
Yeniden baþlayabiliriz...

Bu dünya maðlup etti belki bizi,
Ama unutma,
Her yenilgide saklý bir zafer vardýr.
Ve her düþüþ,
Yeni bir ayaða kalkýþýn habercisi olabilir.

Çünkü insan,
Kaybolduðu an deðil,
Umudunu yitirdiði an yenilir.
Ve biz,
Hala umut edecek kadar canlýyýz.

Erol Kekeç/20.10.2024/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: