Ana Rahmi Zalimi Doğurmaz mı

Gözlerim, haberlerde bir fotoðrafa takýldý,
Suriye’nin yýkýlmýþ taþlarý arasýnda,
Bir çocuk, dizlerinde toz, gözlerinde korku,
Ve bir feryat yankýlanýyor,
Duvarlarýn dile geldiði bir sessizlikte...

Kendi kendime sordum,
Bu kadar acýya neden olan eller,
O zalim eller,
Bir ana rahminden mi doðdu?

Ana rahmi merhametle doludur,
Ama dünya,
Dünya onu zehirler mi?
Bebekken yumuþak elleriyle hayata tutunanlar,
Nasýl olur da bir gün yýkýmýn aracý olur?

Belki de bir tohum ekilir kalplere,
Nefretle sulanan, korkuyla büyütülen.
Bir coðrafya öðretir mi bu zalimliði?
Yoksa sýnýrlarýn ötesinde de ayný mý her þey?

Suriye’de feryatlar yankýlanýyor.
Minarelerden ezan deðil,
Bombalarýn çýðlýklarý yükseliyor.
Bir çocuk, annesine sarýlmýþ,
"Anne, neden bu kadar gürültü?" diye soruyor.
Ve annenin gözleri, cevapsýz kalýyor.

Toz, duman, harabe…
Bir zamanlar kahkahalar atan sokaklar,
Þimdi boþ,
Ve çocuklarýn ayak sesleri yerine,
Sessizlik hüküm sürüyor...

"Biz ne yaptýk ki,
Neden evimiz yýkýldý?"
Küçük bir çocuk soruyor.
Ama kimse ona cevap veremiyor,
Çünkü bu savaþta sorular bile susturulmuþ...

Oyuncaklarý kýrýk,
Kardeþi bir taþ yýðýnýnýn altýnda.
Ve gözlerinde bir soru daha:
"Zalimler nasýl bu kadar güçlü oldu?"

Bir annenin gözyaþý,
Bir nehir olur akardý eskiden,
Þimdi ise kurak bir çöl gibi,
Çünkü gözyaþlarý bile taþlaþmýþ.
Sadece evlatlarýný deðil,
Bir geleceði kaybediyor.

O bereketli toprak,
Kanla sulanýyor artýk.
Ve biz, uzaktan izliyoruz.
Ellerimizde telefonlar,
"Ne kötü!" diyerek geçiyoruz...

Ýnsanlýk Nerede?
Zalimlerin bu kadar rahat olduðu bir dünyada,
Ýnsanlýk ne yaptý?
Birleþmiþ kelimeler,
Ama birleþememiþ yürekler.

Her bomba düþtüðünde,
Bir vicdan daha ölmedi mi?
Her çocuk aðladýðýnda,
Bir insanlýk dersi daha unutulmadý mý?

Bir ana rahmi, sevgiyi öðretir,
Ama dünya,
Dünya zalimi yaratýr mý?
Silahlar konuþtuðunda,
Vicdanlar susar mý?

Zalim doðmaz belki,
Ama öðretilir,
Hýrsla, kinle, nefretle beslenir.
Ve bir gün,
Kardeþine bile silah doðrultacak kadar kör olur...

Acýlarýn Dersleri
Bu fotoðraflar,
Bizim için birer ders deðil mi?
Ama kim,
Kim çýkarýr ders bu yýkýmdan?

Bir çocuðun aðlamasý,
Bir annenin sessiz çýðlýðý,
Bir babanýn yok oluþu,
Ve bir milletin tükeniþi.

Hepimiz seyirci olduk bu oyunda,
Ama unuttuk,
Bu sahne, hepimizi içine alýr bir gün...

Zalim, güçlü görünür,
Ama zaman onun düþmanýdýr.
Bir gün,
O taþ duvarlar,
Onun da üzerine yýkýlýr.

Çünkü tarih,
Zalimleri unutmaz.
Onlarý mahkûm eder,
Sessizliðin kalýn sayfalarýnda.

Bir Umut Var mý?
Suriye’nin çocuklarý,
Bir gün gülecek mi?
Anneler, evlatlarýna sarýldýðýnda,
Korkusuz olacaklar mý?

Bu dünyanýn cevabý yok.
Ama bizim var.
Kalemlerimiz, sesimiz, vicdanýmýz,
Bir þeyler deðiþtirebilir mi?

O fotoðraf hâlâ zihnimde,
Suriye’nin taþ yýðýnlarý arasýnda bir çocuðun yüzü.
Ve kendi kendime soruyorum:
"Biz ne zaman, gerçekten insan olacaðýz?"

Kalemim kýlýçtan güçlü,
Ama o kalem,
Ne zaman yeterince güçlü olacak?

Bahadýr Hataylý/10.12.2024/Sancaktpe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: