YAR BİLDİĞİNE

Bazen insan öyle sever ki,
Bir yalaný gerçek sanýr,
Bir yýlaný yar bilir, sarýlýr,
Sarýlýr çünkü yürek yanýlmayý öðrenmemiþtir,
Bütün saf haliyle inanmak ister,
Sýrf bir anlýk mutluluða…
Bir hayal kurar, düþlerini serer,
Yar diye bildiðine bütün ömrünü verir.

Bazen de insan öyle yanar ki,
Bir kelime yeter, bir bakýþ yakar kalbini,
Anlar içten içe, o sevda sahte bir gölge,
Ama o gölgenin altýna saklanýr,
O yalanýn peþine düþer.
Çünkü bilir ki, umutla beklemek bazen gerçektir,
O yanlýþ sevdaya umut katmak,
Belki de en güzel yanýlgýdýr.

Ne akýl kalýr bu sevda yolunda,
Ne mantýk sorar hesaba,
Ýnsan sadece sever, vazgeçmek nedir bilmez önce,
Duyduðu o tatlý yalana inançla baðlanýr,
Göz göre göre hayalini yaþar,
O yar sanýr, o can sanýr,
Bir rüyanýn içinde kendini unutur,
O yar, kendi dünyasýnýn tek gerçeði olur.

Ama bazen insan vazgeçmesini de bilir,
Bir an gelir, bir kýrýlma vakti,
Gözlerinden çekilir perde,
O soðuk gerçeðe bakar ilk defa,
Ve o an, sevdanýn yükü omuzlarýnda aðýrlaþýr,
Yüreði býrakmak için hazýrlanýr.
Dili sustuðu kadar yorgun, kalbi sustuðu kadar doludur.
Anlar ki, bazý sevdalar yar deðildir,
Ve o sevda, sadece yaradýr.

Vazgeçmek zor gelir önce,
Yüreði el vermez, gönlü isyan eder,
Ama bilir ki; bazen en gerçek sevmek,
Yalaný terk edebilmekten geçer.
Ýþte o an, o yanýlgýdan kurtulmak için,
Bir adým atar kendine doðru,
Belki sarsýlsa da, acýtsa da,
Bir yarýn býrakýr ardýnda geçmiþin gölgesini.

Ve yürür gider kendi yoluna,
Geriye dönüp bakmaz, kýrýk dökük de olsa,
O eski hayalin, o eski rüyanýn altýnda,
Artýk kendi gerçeðini arar.
Çünkü insan sever, yanýlýr,
Ama bazen vazgeçmesini de bilir,
Kalbin öðrendiði en büyük gerçek budur,
Sevmek kadar, vazgeçmek de insaný büyütür
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: