KIRILGAN YÜREKLER

Kim bilir kaç acýnýn izini saklar o yürek,
Kaç fýrtýnanýn sessiz yankýsýný taþýr.
Bir tebessüm düþer yüzüne, kýrýk ve ince,
Sözleri aðýrdýr, ama sessizlikte taþýr.

Bir söze kanar bazen, kanadýndan vurulur,
Yara derindir, görünmez gözlere.
"Hassas" der geçersin, ama bilmezsin,
Hangi ateþlerde yanmýþ, hangi küllerle örülmüþ bedeni.

Belki bir çocukluk suskunluðunda donmuþtur sesi,
Belki bir vedanýn kavuþmaz ellerinde.
Hangi kelimeyle düðümlendi soluðu,
Hangi sessizlikte gizlenir yitirdiði neþesi?

Sana sýradan gelen o bir tek kelime,
Onun için bir düðüm, bir uçurumdur belki.
Bir boþver yankýlanýr dudaklarýndan,
Ama anlamazsýn; boþverin yükü nedir ki?

Kimse bilemez bir yüzün ardýndaki çatlaklarý,
Her yara, kendine has, her kýrgýnlýk eþsiz.
Bir insana dokunmadan önce düþün,
Hangi sessiz haykýrýþla örüldü bu his?

Bir tebessümde saklýdýr bazen bütün bir hikâye,
Acýnýn dili olmaz, ama izi kalýr her zaman.
Bir cümleyle yýkýlýr yýllarýn direnci,
Bir bakýþla sarsýlýr sanýlan o saðlam.

Ne fazlasýný bilmek mümkün, ne eksik kalmak doðru,
Her insan, bir sýrdýr taþýr kendi dünyasýný.
O yüzden nazik ol, basit bir sözün,
Hangi kýrýk dalý düþürdüðünü bilemezsin.

Ve eðer ayný ateþte yanmadýysan eðer,
O narin yüreðe öylece uzanma sakýn.
Bil ki; her yara, bir þarký söyler kendi dilinde,
Ama yalnýzca yananlar anlar, o sessiz yankýyý.


Belki gözyaþlarýný geceye emanet etmiþ,
Belki bir duvar olmuþ tüm yüreðiyle.
Görmezsin dýþýndan, fark etmezsin hemen,
Ama içi; bir savaþtan kalma enkaz yerinde.

Kim bilir kaç kez düþüp kalktý kendiyle,
Kaç defa sustu, baþkasýný incitmemek için.
Kendi acýsýný bir sýr gibi sakladý hep,
Bir cümleyle dökülmesin diye yüreðinin için.

Sessizliðini yargýlama, bilmediðin bir yük taþýr,
Her suskunluk, kendi içinde bir çýðlýk barýndýrýr.
Ve her "boþ ver" dediðinde, aslýnda,
Boþluða býrakýr içindeki devasa bir sarsýntýyý.

Sana basit gelen o bir anlýk söz,
Ona geçmiþin kapýlarýný aralar belki.
Ve sen fark etmezsin,
Hangi hatýranýn karanlýðýna çekildiklerini.

Bir yürek, ne kadar kýrýlýrsa kýrýlsýn,
Her seferinde biraz daha susar kendine.
Ve suskunluk;
Onarýlamayan bir yaradan yapýlmýþ bir duvar gibidir.

Belki öfkesini göremezsin,
Ama öfkenin küllerinden doðmuþ sabrýný anlarsýn.
Belki yüzündeki çizgilere bakar,
Ama o çizgilerde bir hikâye okumayý unutur insan.

O yüzden nazik ol, bir adým atmadan önce,
Herkesin bir sessiz aðrýsý vardýr taþýdýðý.
Her tebessüm, acýnýn üstüne kurulmuþ bir köprü,
Her "iyi" cevabý, içindeki fýrtýnanýn maskesi belki de.

Bil ki, hiçbir yürek kolay kýrýlmaz,
Hiçbir göz, boþuna dolmaz yaþla.
Ve hiçbir insan, sessiz bir sitemle yetinmez,
Eðer geçmiþin yaralarýyla boðulmamýþsa.

Sonunda ne mi kalýr insanýn avuçlarýnda?
Ne kýrýk bir söz, ne yanlýþ bir bakýþ.
Sadece yitip giden, fark edilemeyen anýlar,
Ve geride býrakýlan bir parça hüzün.

Ýþte bu yüzden, basit gördüðün her kelimeyi tart,
Her adýmý incelikle at bu hayatta.
Kim bilir, hangi yüreðin uçurumunda yürüyorsun,
Ve hangi kýrgýnlýkla yýkýyorsun farkýnda olmadan?
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: