SENSİZ DE OLUYOR MU GÜLÜM?

Sevgili,
Ellerimden kayýp giden hayalimin kýrýk dökük izleriyle yazýyorum sana bu mýsralarý. Bu, olmamýþ bir hikâyenin, yaþanmamýþ bir masalýn, göðsümde taþ gibi duran acýsýnýn dili... Sana kavuþamamanýn tarifsiz sancýsý var her harfte. Ama bil ki, yazmak benim için konuþmaktan daha kolay, çünkü kelimeler susunca acýlar daha derinleþiyor.

Seninle bir düþ kurdum, sevgili. Adýna "biz" dedim, bir ömürlük olsun istedim. Ama bu düþün dallarý kýrýldý daha filizlenmeden. Sana yaklaþtýðým her adýmda yollar uzadý, aramýzdaki mesafeler konuþtu bize, "Olmaz," dedi. Belki kader dedi, belki sen dedin, belki de ben... Ama ne fark eder? Artýk biliyorum ki bu sevda, benimle baþlayýp yine bende bitecek.

Sensiz de oluyor mu, gülüm? Öyle diyorlar ya, insan her þeye alýþýrmýþ. Ama alýþmak ne büyük bir yalanmýþ meðer. Ýnsan alýþmayý öðrenirken yüreði küçülüyor, koca bir sevdanýn aðýrlýðýný taþýmaktan yoruluyor. Sensiz geçen her gün biraz daha eksiliyorum, sevgili. Nefes alýyorum ama yaþamýyorum. Gülüyorum ama sevinmiyorum. Ýnsanlara karýþýyorum ama yalnýzlýðýmý alýp götüremiyorum.

Her gün kendime soruyorum: Seni sevmeden önce kimdim? Sen hayatýma girmeden önce bir þeyler eksik miydi, yoksa var olan bir þeyi seninle mi yitirdim? Bilmiyorum. Bildiðim tek þey, seni sevmekle baþladýðým bu yolculuðun bambaþka bir cehenneme dönüþmüþ olmasý. Ve þimdi, elimde yalnýzca seninle olmayan bir geleceðin hayali var.

Ama sana kýzamýyorum, sevgili. Nasýl kýzabilirim ki? Hayatýn bizi baþka uçlara savurmasýna mý, yoksa kaderin ellerimizi birbirine baðlamamasýna mý öfke duymalýyým? Belki de olmasý gereken buydu. Bazen, seninle olamamak bile seni sevmekten güzel geliyor. Çünkü sevmek, dokunmadan, sarýlmadan, hatta konuþmadan bile güzel. Senin var olduðunu bilmek yetiyor.

Ama iþte, bu yetme hali de öyle yoruyor ki beni... Her sabah senin olmadýðýn bir dünyaya uyanmak, her gece hayalini gerçeðe çevirememenin acýsýyla baþ baþa kalmak... Buna "yaþamak" demek çok acýmasýz deðil mi, sevgili?

Bunlarý, yazarken senden bir mucize beklemiyorum. Sadece bilmeni istiyorum. Seni sevmek, bana bir ömür yetmeyecek kadar büyük bir hikâye verdi. Ama ayný zamanda seni sevmenin aðýrlýðý, benim omuzlarýma fazla geldi. Sensiz de oluyor, evet. Ama sensiz de olmuyor. Ýþte böyle garip bir çeliþkiyle yaþýyorum.

Ve bir gün, eðer yolun bana düþerse, unutma: Seni seven bir yürek burada, sana hep açýk kalacak. Ama biliyorum, biz asla ayný hikâyede buluþamayacaðýz. Sen baþka bir masalýn kahramaný olacaksýn, ben baþka bir yalnýzlýðýn bekçisi Sevgili.

Bu satýrlardan sonra ne söyleyebilirim ki? Kelimeler tükendiðinde, geriye yalnýzca suskunluk kalýyor. Ama suskunluk bile sana dokunamamanýn acýsýný dindirmiyor. Her þeyin bir sonu var derler, ama sana duyduðum bu sevdanýn sonu nerede, onu bilmiyorum. Bitmeyecek bir yolculuða çýkmýþ gibiyim. Her adýmda biraz daha kayboluyorum. Her nefeste biraz daha sensizleþiyorum.

Bazen düþünüyorum, acaba baþka bir dünyada, baþka bir zamanda olsak, hikâyemiz farklý yazýlýr mýydý? Belki senin elini tutabileceðim bir an vardý, ama ben o aný kaçýrdým. Belki senin de yüreðinde bir yerlerde bana yer vardý, ama ben o yere varamadým. Bunu hiç bilemeyeceðim, deðil mi? Ýþte bu bilinmezlik, beni her gece uykusuz býrakýyor.

Oysa ne hayaller kurmuþtum… Sadece seninle bir gün batýmýna bakmak, soðuk bir kýþ sabahýnda elimi ellerinle ýsýtman… Bazen çok büyük þeyler istemez insan. Sadece bir çift göz, bir sýcak söz, bir huzur arar. Benim huzurum sendin, ama bu huzur da bir hayalden ibaret kaldý.

Bir an düþünüyorum, sevgili. Diyorum ki: Ya gerçekten birlikte olsaydýk? Belki bir gün birbirimize kýzar, belki bir gün yorulurduk. Ama biliyor musun, buna bile razýydým. Çünkü seni sevmenin zorluðu bile sensizliðin kolaylýðýndan güzeldi. Çünkü seninle aðlamak, sensiz gülmekten bin kat daha anlamlýydý. Ama iþte, hayat bize bunu bile çok gördü.

Þimdi bana "unut" diyorlar. Nasýl unutulur, sevgili? Ýnsan bir yýldýzý unutur mu? Ýnsan, bir kere içini aydýnlatan bir güneþi karanlýða gömer mi? Seni unutmak, kendimi yok etmekle ayný þey. Ve bil ki, ben kendimden geçmeye razý olurum, ama seni unutmaktan korkarým. Çünkü senin hatýran bile hayatýmý anlamlý kýlýyor.

Belki bu yazdýklarým bir gün sana ulaþmayacak. Belki hiçbir zaman bu satýrlarý okumayacaksýn. Ama bu mektup, yüreðimde sana dair var olan son kalemi… Bu kelimeler seni taþýmaktan yorulan bir ruhun haykýrýþý.
Ve sen, bilmeden bu haykýrýþa sebep olan tek kiþisin.

Bir dilek tutmak isterdim, sevgili. Bir yýldýz kayarken, bir rüzgar eserken, bir yaprak düþerken. Ama neye yarar? Dileðim sensin, ama dilekler bizi bir araya getiremez.
O yüzden sadece susuyorum. Susuyorum ve seninle olmayan bir hayatý yaþamaya devam ediyorum.

Ve biliyorum, bu yazdýklarýmýn sonunda arýk sen yoksun. Ama ben yine de seni seviyorum, sevgili. Olmayacak her hayale raðmen… Seninle yaþanmayan bir ömrün acýsýný, sessizce ve yalnýzca kendime saklýyorum.

Sonsuz sevgimle,
Yüregimde seni sensiz yaþayan ben.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: