Sokağın Çığlığı Sıcak Evlerin Sessizliği

"Bir sokak lambasý yanýp söner,
Kaldýrýmlarda yatan gölgeler,
Yalnýzlýðýn en soðuk yüzü,
Bir çocuk, ayaklarý çýplak, gözleri dolu.

"Ben rüyalarý unutalý çok oldu,
Düþlerim beton zemin, battaniyem gece.
Kimin umurunda ki?
Kimin kalbi soður ki bu sokakta?

Ellerim çatlak, ayaklarým yara,
Dün bir kuru ekmek buldum,
Bugün açým.
Ama siz sýcak odalarda,
Masallar dinliyorsunuz, uyumadan önce.

"Sen sokaktan bakýyorsun hayata,
Ben pencereden.
Aramýzdaki cam kalýn,
Ama bir yaným hep ürperiyor...

Annem bana çikolata alýr,
Babam oyuncak.
Ama senin ellerin,
Hangi oyuncakla oynar ki?

Sokaklar ürkütücü gelir bana,
Oysa senin evin orasý.
Korku ve karanlýk,
Senin dostlarýn mý artýk?"

"Dost mu?
Karanlýk dost olmaz,
Ama alýþýyorsun.
Çünkü baþka çaren yok...

Benim evim gökyüzü,
Kollarýmý yýldýzlar sarar.
Ama yýldýzlar soðuk,
Týpký insan kalpleri gibi...

Bir çöpte oyuncak bulsam,
Sevinçten gözlerim parlar.
Sen her gün yenisini alýyorsun,
Ama hiç birini sevmiyorsun...

Ne garip,
Benim düþlerim sende gerçek,
Seninse gerçeklerin bile sende eksik."

"Doðru söylüyorsun belki,
Ama ben hiçbir zaman bilemedim,
Açlýðýn nasýl bir his olduðunu.
Ne zaman istersem yemek var,
Ne zaman üþüsem battaniye...

Ama bu kadar fazlalýkta,
Yine de mutsuzum bazen.
Oyunlar sýkýcý geliyor,
Annemin kucaðý yetmiyor...

Belki de senin düþlerin kadar,
Benim gerçeklerim eksik.
Sen çöpü karýþtýrýrken,
Ben oyuncaklarýmý fýrlatýyorum bir kenara."

"Fýrlatacak bir oyuncak bile yok bende,
Ama ben direnmeyi öðrendim.
Her güne bir savaþ gibi uyanýrým,
Her gece bir zafer gibi kapanýr gözlerim...

Senin gibi okula gitmedim,
Defterim, kalemim olmadý.
Ama sokaklar öðretti bana;
Ýnsanlarýn sessizliðini,
Dünyanýn adaletsizliðini."

"Ben her sabah okula giderim,
Ama bazen o bile anlamsýz gelir.
Kitaplarým çok güzel,
Ama sayfalarý sýkýcýdýr...

Belki de seninle bir gün,
Yer deðiþtirmek isterdim,
Ama korkarým sokaklardan,
Ve sen de benim hayatýmý sevmeyeceksin."

"Sen bana hayatýný versen,
Ben onu sevinçle yaþarým.
Ama sen benim yerime geçsen,
Ýlk yaðmurda kaçar gidersin...

Çünkü senin ellerin,
Hiç taþ tutmadý,
Senin gözlerin,
Hiç açlýktan kararmadý...

Biz farklý dünyalarýn çocuklarýyýz,
Ama ayný sokaktan geçiyoruz bazen.
Sen sýrtýný dönersin,
Ben baþýmý eðerim..."

"Doðru söylüyorsun,
Ama bir gün,
Belki birbirimizi anlamayý baþarýrýz.
Senin gözlerinden bakmayý öðrenirsem,
Ve sen benim ellerimde sýcaklýðý hissedersen..."

Ve sokak sessizleþir,
Bir taraf battaniyesine sarýlýr,
Diðer taraf geceye.
Ama yýldýzlar hala oradadýr,
Herkese ayný uzaklýkta,
Ama hiç kimseye eþit deðil."

Erol Kekeç/10.09.2024/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: