Üþüyorum gözlerimi her kapadýðýmda Ellerin yüreðimi ýsýtamýyor Uzatmýyorsun ki… Uzak kýyýlarý okþuyor Ben yalnýzlýðýma sarýlmýþým Ýçimi ürpertiyor saçlarýn Her dokunuþunda dalgalara Gözlerimi tekrar kapatýyorum Gözlerini görmeyeyim diye. Yalnýzlýðýn titremelerindeyim bütün gece Uzanýp tutmak varken ellerini “Gel! ”diyemiyorsun. Sýcaklýk olup ruhuma akmak Ýyice yanýna sokulmak istesem de Uzatýp yüreðini avuç avuç Ne çare -“Al! ” diyemiyorsun. Ýçim üþüyor Yalnýzlýðýn titremelerindeyim Karartýlar soðuk bir battaniye gibi Sýrtýmda kambur Uyku dersen Yollarý horlamalarla kapanmýþ isyankâr
Hani desem ki gülümsüyorum Yalandýr inanma Her hücreme yapýþmýþ hüzün Dýþarýda sessiz ve karanlýk bir gece Beni neden kahrediyor þu iki hece: “ Yoksun! ” Sor cesaretin varsa anlatayým Soramýyorsun bak. “Anlat! ” diyebilseydin þayet Þöyle baþlardým þiire: Üþüyorum… Þimdi yataðýmda benimle birlikte yatan Bir yalnýz gölgem var Yüreði çarpmaz Utanýr yalnýzlýktan Hiç mi hiç konuþmaz… “Üþüyorum! ” diye bitirirdim Belki de bitiremez, Biterdim.
Turgut UZDU Sosyal Medyada Paylaşın:
Turgut GÜLER UZDU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.