acının közüne bulanan veda

merhaba nermin merhaba
yüzü mahallemizin arka sokaklarýnda
oyun oynadýðýmýz çocukluðum

belediyenin suyunu kestiði
þu kurumuþ çeþmeden
evlerimize su taþýrdýk
un, yað, tüp, kuyruðuna girer,
hayat baskýsýnda ezilen
onurlu çalýþkan insanlarýn çocuklarýydýk

okul sýrasýnda çektiðin kopya
yönetim kurulundan aldýðýn cezayý
bana hediye etmiþti

hani en iyi arkadaþýn
*kürk mantolu madonna
bizim aile kasabý faruk abinin kýzý mýydý?
utanarak bakardý herkese
sen teselli etmiþtin

yoksul mahallemizin havalý kýzý
çiçek basmalý elbiseni giyince
bahar ýþýltýsý saçlarýn savrulunca
hiç kimse eline su dökemezdi

yalan söylemiyorum
kahýrlý dünyamýn kenar süsü
ne güzel içiyordun
raký, kavun, peynir

bildiðin yoldan þaþma
doðruluktan yana ol derdin
yaþam diþlerimizi kýran
tatlý, sert bir meyvaydý

tüm deðerler yok edildi
herþey eskilerde kalmýþ
harabeye dönmüþ insanlýk

kalbine pusu kuran sinsi bir titreme
hayatla hesabýný kapatýp
öbür tarafa neden taþýndýn
bu ölüm sana hiç yakýþmadý

ah be nermin
sokaðýmýza býraktýðýn sessizlik
taþý, topraðý altýn þehrin
yüreðinde yankýlanýyor

fenerin her maçýna
millete azmý ziyafet çektik
fenerbahçe mi kahýr bahçe mi,
anlayamadým deyiþin var ya?!
eski bizi özlüyorum

hani çatýlarda rüzgara direnen
tüplü televizyon antenlerini çevirirdik

sürgün bir nehir sesimizle
eylülde söylediðimiz
acýnýn közüne bulanan veda gidiþinle
gelincik kýrmýzýsý bir þarký sýzar

üstüm, baþýmdan gitmeyen kokun
tüm benliðime ohal ilan etti

yaþamýn iniþli, çýkýþlý yollarýnýn
çemberinde savruldum
kaç gecenin içinden geçtim
sabaha ulaþmak için
müþahede altýnda tutulan yaralý günlerim

günler mi kýsaldý yoksa
gençliðimizin ýþýklarýmý sönen
birlikte büyüdüðümüz
kocamustafapaþa sokaklarýnda
yaþadýðýmýz güzellikler
beynimin perdesine yansýyor

elbette rastlantý deðildir sararan yaþantýmýz
solan bir yapraða benzemesi
senden arta kalan bir hüzün olsada
hala gözlerimin aynasýnda
derin karanlýk kenarýna býraktýðýn
gülümsemenden süzülen
ýþýðý iþgal etmek istesem
beni kendine çekiyor

söyleyiþilerimizin ormaný
hazan sarýsý bir sessizlikte
gözü dönmüþ bir namlu gibi
fýrtýna patladý

þimþek ýþýklarý
tabutun üstündeki gelinliðini aydýnlatýyor
ben, sana toz konduramazken
üstüne toprak attým

ölümün kýyýsýnda olsam
sanma ki seni unutacaðým
sanma ki bendeki varlýðýn eskiyecek
ah benim ahiretliðim / çocukluðum

damar Orhan özgül
Sosyal Medyada Paylaşın: