SIZININ TÜRKÜSÜ

Ýncecikten bir sýzý düþer içime,
Yürek sancýr, gözler karanlýkta ýslak.
Her aný, her nefes bir baþka yara,
Sormam ki kendime; bu kader mi, hak?

Yar, neden böyle darýlýr bana dünya?
Neden aþkýn yükü daðlardan aðýr?
Her sokak çýkmaz, her yol kapanmýþ,
Dilimin ucunda tükenmiþ dualar.

Bir zamanlar güldüðün yerler, þimdi zehir,
Sesin yankýlanýr, içim lime lime.
Ellerim boþ, avuçlarým üþür,
Adýný sayýklarým; gecenin en derininde.

Acý, bir öðretmen misali ders verir,
Her damla gözyaþý kalbime iþler.
Ama sorarým, ey hüzün dolu evren,
Bu yükü taþýmak zorunda mýyým hep?

Yüzümde çizgiler, kalbimde kýrýk,
Ama hâlâ umut var; bir kývýlcým.
Belki yarýn doðacak güneþle,
Sýzým diner, kalbim yeniden canlanýr.

O zamana dek, ey sýzý, ey yangýn,
Seninle yaþamaya alýþtým bile.
Ama bil ki her düþtüðüm anda,
Bir þiir yükselir küllerimden göklere.


Ey aþk, ey vuslatý uzak diyar,
Her yara bir iz, her iz bir hatýra.
Sanki zamansýz bir mevsimde kalmýþ,
Ne bahar gelir ne kýþ biter bana.

Yine de susmam, bakarým yýldýzlara,
Her biri bir dilek, her biri bir ah.
Kaderin kalemi kýrsa da defterimi,
Yüreðimde yazýlýr sonsuz bir günah.

Ey yar, uzakta bir masal gibisin,
Dokunulmaz, ama unutulmaz asla.
Sesin rüzgârda yanký, kokun hayal,
Adýn duam olur her secdede hâlâ.

Ama bil ki bu sýzý, bu ince hüzün,
Beni öldürmez, beni yeniden doðurur.
Her gözyaþý bir ýrmak olur yüreðimde,
Ve o ýrmak beni yeni ummana sürükler.

Belki bir gün bu yangýn diner,
Belki sol yanýmda çiçekler açar.
Ama bu gün deðil, bu gece deðil,
Bugün yine aþkýn gölgesinde kalbim yanar.

Her mýsra bir çýðlýk, her kelime acý,
Bu þiir benim kanayan yaralarýmdýr.
Belki sen duymazsýn, belki bilmezsin,
Ama ben bu yükle büyürüm yarýnlarda.

Son mýsram ise þudur sana ey yar,
Sýzýnýn türküsü bitmez bu diyarda.
Aðladýkça akar içimde nehirler,
Ve ben her damlayla sana daha yakýn.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: