GÖZLERİ ÖMRE BEDEL

Aðaçlar mahzun, çýplak artýk bu þehirde
Oysa ki sen baharda gittin
Yaz geçti, sonbahara selam verdi
Mahsun ve býkmýþ yüreðim
Belkide hiç gelmeyeceksin
Artýk unut diyor mavi trenin düdükleri
Unut diyor evim, yattýðým yatak
Hatýrlama diyor sensizlikten
Yýkýlmýþ bu þehir

Þarkýlar susmuyor yüreðimde
Mümkün deðil unutmak
Ellerinde yeþerttiðim bahçelerim
Ben seni milyonlarca sevmiþsem
Bil ki ; Bir kere bile
Unutamýyorum

Bulutlar rengini yitirdi, pembe ufukta
Kapkara akþamlar indi, perde perde gönlüme
Uzatsan ellerini; çýkarsan aydýnlýklara
Uzansýn mutluluðum maviliklere
Ak güvercinler nasýl uçup konarsa dallara
Nasýl çatlarsa tohumlar bahar mevsiminde
Tüm maviliklere inat
Masmavi güller açsýn
Penceremde yedi kat
Uzat ellerini çýkar beni karanlýklardan

Yapraklar þimdi soldu sularda
Biten mevsimlerin þiiri sonbahar
Koyu gölgeler kaldý damlar ardýnda
Sessizlik sardý... geliyor karlar
Bir yalnýzlýk ki o hiç geçmeyen
Bu sonbaharda içime çöktü

Kalbim umutsuzca yeni doðan güneþe
Kanat çýrpýyor
Kurumuþ umut çeþmelerinin suyu, kurumuþ
Þimdi ben bir, susamýþ çöl kazazedesiyim
Yaðmur yaðmayagörsün
Bir alaca serinlik iner yanaklarýma
Yýkýlýr gözbebeklerim derin bir gama
Resmi geçit yapar yaðmurlar
Týkýrdarken camlarýmda

Aðlar yokluðunda bulutlar, yýkanýr mevsim
Dudaklarýmdan sana þarkýlarým dökülür
Yine sýrýlsýklamým bu akþam
Ýçime iþler dýþardaki ayak sesleri
Hüzün hüzün þarkýlar söylüyor
Damlalarýn sesleri
Sarhoþ akþamlar seslenir yaðmura
Ürkersin belkide periþan yalnýzlýðýmdan
Seni öyle özledim ki birtanem
Anlatamam

Uzak uzak bir þehirdesin desem
Uzatsam saçlarýna deðer mi ellerim ?
Baðýrsam hüznümden delicesine
Kýlý kýpýrdar mý dersin o kentin
Sisli sabahlarýna anlatsam seni
Sabah yellerine... karýþýr kaybolur sözlerim
Ve, tutsaklýðýmý anlamýyorsa gözlerin
Unutulmuþ þarkýlarým, sözlerim derim
Sonsuz bir yolculuða çýkmýþ gibi kýrgýn
Baþýmý alýr da giderim

Günay Koçak

6. 12. 2024
Sosyal Medyada Paylaşın: