MEVSİM KIŞA SEVDALANDI BAK

Bir sonbahar daha bitiyor sen yoksun
Þimdi sessiz aðlar yapraklar... gözlerim bir çift kor
Üþüdü yaz güneþi, yuvalarýna çekildi kuþlar
Gözlerimde oldu akþam
Bitti gecelerimdeki masallar
Yaþantým en hüzünlüsünden

Kasým’ýn en soðuk günü
Ve yine sonbahar... soluyor mevsim
Yaðmurlar camlarda
Savuruyor rüzgar gelip geçeni
Böyle yalnýz ve çaresiz
Akþamlar gibi kimsesiz
Bir þarký olsun hazan dudaklarýmda
Unutamadýðým

Akþam çöküyor sulara
Acý veriyor yokluðun
Sessizliðini dinliyorum gecenin
Baþýmý koyuyorsam yastýða yasla
Uyku firar gecelerin koynunda bazen
Beklemek sabahý
Bir sancýlý zaman
Bölüyor uykularýmý kabuslar, uyku - uyanýklýk arasý
Koþuyorum karanlýk tünellerde !
Yalnýzlýk var ellerimde yine
Off !!! of !!! ki , bunaldým !
Ýki gözüm iki çeþme

Bir renk arýyorum sonbahar’dan
Gökkuþaðýna büründü oysa son/bahar
Hangi renk, hangi ýþýk gözlerimdeki
Gün solarken kaybetmiþim rengimi
Yalnýz ve tek
Avuçlarýmda güneþ rengi bir hýçkýrýk
Bir akrep gibi peþimdeydi korkular
Çatlak aynalara yasladým baþýmý
Bir huzurlu zaman arýyorum içinde

Artýk kara bulutlar saracak dünyamýzý
Mevsim kýþa sevdalandý bak
Bakma öyle gözlerime kýþ gibi
Benim þiirlerim aðlar bu kentte
Býrakýrlar beni yaðmurlara, üzerimde þimþekler
Sensizim
Ýniltilerim dolaþýr duvarlarýmda
Gece bekçileri seslenir yalnýzlýðýma
Ve... ben böylesine tükenmiþ !
Yüreðim öyle ki yorgun
Gecelerim gözlerime yüklenmiþ

Günay Koçak

4. 12. 2024


Sosyal Medyada Paylaşın: