Ufkun Ötesinde Keder

Oturdum denizin kenarýnda bir bankta
Akþamüstü bir Haziran ayýnýn yorgunuyum.
Gözlerim dalýyor simsiyah bir denize,
Yýldýzlar mý düþüyor gökyüzünden, ben mi sarhoþum?

Ve birden bir yaðmur baþlýyor, dökülen oluk oluk kan.
Hangi celladýn kýlýcýndan süzülüyor bu, kimin kellesi?
Yaþamak mý daha güzel, ölmek midir yaþatan?
Ruhumun derinliklerinde bir çýðlýk; bu kimin sesi?

Gece büyüyor, dalgalar vuruyor taþlara.
Kumlar kan kýrmýzý, bir katliamýn sessiz mirasý.
Gözlerimde yankýlanan o eski masallar,
Gerçek nedir, yalan nedir, bu hangi vicdanýn yarasý?

Bir martý çýðlýðý böler karanlýðýmý,
Hýrçýn kanatlarýnda taþýdýðý keder kimindir?
Bir çocuk aðlar uzak bir kýyýda,
Düþleri çalýnmýþ bir dünyanýn esiridir.

Sonsuzluk gibi görünüyor ufuk çizgisi,
Ama yaklaþtýkça daha da uzaklaþýyor.
Hangi rüzgâr taþýr ruhumu bu bitimsiz karanlýða,
Hangi fýrtýna beni kendimden alýp savuruyor?

Bir gölge düþüyor gözlerime, ay ýþýðý da yok artýk.
Kýrýk bir sandal, terk edilmiþ bir liman kadar yalnýz.
Gör beni ey gece, anlat bana sýrrýný!
Ya da sus, býrak gömüleyim bu dipsiz sancýya yarýnsýz

Bir kez daha çýðlýk kopar ruhumdan,
Sessizlikte yankýlanýr her bir hecesi.
Yaþamak mý daha zor, ölmek midir gerçek zafer?
Dalgalar arasýnda kaybolur cevapsýz sorularýmýn sesi

Sedat Kesim
Sosyal Medyada Paylaşın: