74' ün güzüydü

YETMÝÞ DÖRDÜN GÜZÜYDÜ

Þehrin yalnýz yamaçlarýnda
Billur saçlarýn yansýyordu

genç çocuklar;
bomboþ ve isli sokaklarda
evrensel fasaryalar daðýtýyordu
yalnýz ve yalýn bir öykünmeydi yaþam
sönük bir iz býrakýyordu her þey
oysa bütün sanýlan bu deðildi

çünkü; þehrin yalnýz yamaçlarýnda
billur saçlarýn yansýyordu

aklýma gelir hep
kýþýn soðuk yüzünü gösterdiði
yalýn ve isli bir sonbahar erzurumunda
anamýn deyimiyle bir pancar zamaný doðduðum
bulutlar kendini kýraç daðlara yaslamýþtý
ve genç çocuklar evrensel fasaryalar daðýtýyorlardý yine
çünkü bir 74 sonbaharýydý
bin dokuz yüz yetmiþ dört


. elleri üþüyen çocuklarýn
ellerine nasýrlar yamanmýþtý
çünkü onlar en güçlü yanýydý insanlýðýn
insanlýðýmýzýn

evlerin yýkýk yanlarýna býrandalar asýlmýþtý
çocuk lar üþür diye
oysa onlarýn elleri deðildi üþüyen
üþüyen onlarýn çocuk yanýydý
hayallerinin güzün döken
çiy tanesine döndüðü en zarif yanýydý


analar biliyordu pancar zamaný soðuk olduðunu
tarlalarda emeðin silik izleri vardý
büyükler hayellerini anýzla uçurmuþlardý göðe
ekmek tandýr tutmuyordu çünkü
bin dokuz yüz yetmiþ dördün güzüydü


çünkü soðuktu çünkü soðuðun en güleç yüzüydü
billur saçlarýn yansýyordu akarsularda
sokaklarda gençler ellerinde evrensel fasaryalar
gençler ölüyordu


anamýn dilinden dualar dökülüyordu
inna lillahi ve inne ileyhi raciun
sokaklar sönük yýllara bileniyordu
yýrtýk býrandalar güz türküsü söyleyecekti
yine saçýný süpürge edecekti anam
yine yalnýz o aðlayacaktý
çünki soðuk ve uyuz bir pancar vaktiydi
çocuklar hep siyah beyaz giyinmiþlerdi
çünkü bütün renkler siyah beyazdý
ellerinde okul çantalarý içi hayal yüklü bomboþ
çünkü loþ bir yetmiþ dört güzüydü
ve soðuðun en güleç yüzüydü

güneþin ýslak eli pençe gibi binmiþti
insanlarýn omuzlarýna
ýraktada da üþürdü çocuklar hakkaride de
onlar yarýnýn nasýrlý elleriydi elbette


kuþku; sevdalý bir tanyeriydi
aðlamaya yüz tutmuþtu yemlikler
çayýrlarda sapsarý ot yýðýnlarý
ve evelik toplayan genç kýzlar
anam yoksulluðun izlerini yamalýyordu yine
balçýk balçýk bir yer arýyordu gavlýk daðý
çocukken çimdiðimiz çaylar yoktu ,
itti bitti oynadýðýmýz yamaçlarda
þimdi gençler evrensel fasaryalar daðýtýyordu
çünkü güzdü elleri üþüyordu çocuklarýn


çocuklarýmýn elleri üþüyordu
þehrin yalnýz yamaçlarýnda
billur saçlarýn yansýyordu
her þey bir köy kýzý ve
bir anne gibi duruyordu

karþý tepelerde ,
ezanlar okunuyordu
fecre andolsun diyordu ninem
andoluyordu
çünkü güzdü çünkü sýrýlsýklamdý
çünkü çocuklar üþüyordu pancar zamaný
çünkü elleri üþüyordu vatanýmýn….

yunus yavuz/ bozkýrýn þairi/ erzurum



Sosyal Medyada Paylaşın: