SARILACAK KİMSEM YOK

Soðuk olma be hayat, yeter üþüdüm,
Zaten içimde fýrtýnalarla büyüdüm.
Sarýlacak kimsem yok, biliyor musun?
Kendi yaralarýma dokunmaya korkuyorum.

Ne bir dost elimden tutuyor, ne bir sevda,
Her adýmda daha da yalnýz bu yol.
Kalbim artýk bir kuyu, dibi görünmez,
Dayanamam daha, yeter bu kadar acý.

Neden hep yüklerin en aðýrý bana?
Neden hep gecelerimde sessizlik var?
Bir dua gibi haykýrýyorum sana,
Ama yankýlar bile dönmüyor geri.

Dayanacak gücüm yok artýk, anla,
Kýrýlan dallarým yeniden yeþermiyor.
Her acý bir taþ gibi dizildi ruhuma,
Taþýyamýyorum, dizlerim titriyor.

Hayat, bir kere olsun dokun, ýsýnayým,
Bir kere olsun umut ver, tutunayým.
Bu karanlýk çok aðýr, çok derin,
Ben artýk kendimi bile taþýyamam.

Sarýlacak bir çift kol, bir sýcak nefes,
Bunlar çok mu büyük bir dilek?
Hangi rüya, hangi düþ tamamlar beni?
Hangi sabah, hangi güneþ avutur?

Ey hayat, ne istedin benden bu kadar?
Her düþüþte biraz daha mý küçülmeliyim?
Her acýyla biraz daha mý taþ kesilmeliyim?
Yoksa senin oyununda figüran mýyým?

Ama bil ki, kýrýlan kalpler bile direniyor,
Her yok oluþun ardýndan bir nefes saklýyor.
Yine de soruyorum sana son bir kez,
Soðuk olma be hayat, üþüdüm yeter.

Býrak bir an olsun unuttuklarýmý,
Býrak bir an olsun hissetmediðim sevgiyi.
Bir kere sarýl, bir kere sev beni,
Çünkü düþerken tutacak kimsem yok benim.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: