YAR MI YOKSA YARAMI

Yaralarýma dokundukça titredi kelimeler,
Ýçime sýzdý usulca, sesin gibi,
Bir yaz akþamýnda fýsýldar gibi,
Hafif bir esinti, içli bir sýzý…
Ve sen, yara üstüne yara gibi,
Her bir adýmýnda canýmý yakan.

Sana yar olmaya çalýþtým, sevgili,
Ama sen bana yara oldun…
Açýldýkça açýlan, kanadýkça büyüyen,
Bir türlü kapanmayan, iz býrakan,
Geceleri uykusuz býrakan bir acý gibi.

Kaç gece geçirdim böyle, eksik, yarým?
Sen benden gittikçe ben kendime kaldým,
Ben kendime her sarýldýðýmda,
Sendeki boþluðumla savruldum.
Öðrendim zamanla;
Sevda her zaman kavuþmak deðilmiþ,
Bazen sadece kanayan bir izmiþ.

Bir uçurum kenarýndan bakmak gibi gözlerine,
Bir umman misali derin, ama uzak,
Ne kadar uzansam da dokunamadýðým,
Ne kadar seslensem de suskun kaldýðým…
Seni sevmek biraz da kendime yenilmekmiþ,
Kendi yaralarýmda seni bulmakmýþ aslýnda.

Þimdi ellerim boþ, ama yüreðim dolu,
Ýçinde kanayan sen, acýyan ben,
Kapanmamýþ sayfalar, yarým kalmýþ cümleler,
Özleminle titreyen her bir hece…
Belki de sevda; tamamlansýn diye deðil,
Böyle eksik kalsýn diye var, sevgili.

Sen gittin, ama ben kaldým burada,
Bir yarým, bir yaralý,
Kendimi toplarken her parçada,
Seni hatýrlamak, seni yaþamak…
Her defasýnda acý olsa da,
Yine de senden bir iz taþýyarak.

Biliyorum artýk,
Sen her adýmda bende kanayan bir yara,
Ben her adýmda sana koþan bir deli…
Seninle tamamlanmadým belki,
Ama seninle yanýp seninle solmadým,
Sadece sende yarým kalmayý öðrendim.

Belki bu sevda bir ömür sürecek,
Kapanmaz bu yara, dinmez bu sýzý,
Ama bil ki, sevgili,
Sana yar olmaya çalýþýrken,
Sana kalmaya çalýþýrken,
Ben kendi yangýnýmda, kendimi buldum.
Ben sana yar olmaya çalýþtýkça,
Sen bana yara oldun...
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: