BU SON OLSUN
Sevda köprüsünden geçmem
Yanmam, yýkýlmam, dönmem
Ömrümü harcadým bir aþk uðruna
Yaþarken ölmem artýk bu son olsun.
Kar taneleri düþüyor omuzlarýma
Kan damlýyor çiçek kokan avuçlarýma
Gözlerim çakýlýyor yorgun yýllarýma
Diriltmem duygularýmý bu son olsun
Nedir senden çektiðim ey zalim
Kandým, kandýrýldým belli ahvalim
Sevda dersi zormuþ geçemedim
Okumam bundan sonra bu son olsun
Gençlik bitti, gülüm soldu, hislerim öldü
Ayrý düþtüm, acýmasýz anýlar uykumu böldü.
Kalbim kurudu, çöle döndüm senden sonra
Susuz kalsam içmem, içmem bu son olsun.
Gömdüm seni o çok korktuðum mezarlýða
Mýzýkçý gözlerim su taþýyor ama olsun.
Unutmak zor olur, üþürüm ayazýnda ama
Þefkatinde ýsýnmam artýk bu son olsun.
Caný burnunda kadýn, kardan adamlar tanýdý
kalleþ sevgiler gördü, korsan aþk satanlara inandý, peþkeþ çekti yüreðini sahte sevdalara. Hain pusularda vuruldu, köhne kayýklarda derin denizlere açýlýrým sandý. Ýþte o sanmalar tüketti bu körpe çaðlarýný. Yalancý baharlarda güneþ görünce hemen açan çiçekler gibi ne de ’saf’tý. Tatlý sözlere, masum bakýþlara aldandý. Sahte sevgileri gerçek sandý, ömürlükmüþ gibi sevdi. Nerden bilsin hileden hurdadan anlamazdý, sahi sevda da pazarlýk olur muydu?
Kaça satýlýrdý bir ömürlük Aþklar?
Yalanlara deðmeden sevmek kaç paraydý ulan kaç para? Puslu gönülleri teðet geçip aydýnlýk kalplere ev sahibi olmak kaç paraydý ulan kaç para?
Ölmek mi var sonunda, acýyla yontulmak mý var ucunda, zindan köþelerine atýlmak mý var, ne var ulan ucunda neydi bedeli ?
Caný burnundaydý kadýnýn, söylendi durdu hücresinde, haykýrdý sesine kulak vermeyen gardiyanlarýn vicdanýna rastlamak istercesine. Yaþarken ölmüþlüðü iþliyordu hayat okulunda. Selasý verilmezdi yaþayan ölülerin. Musallaya yatmazdý bedeni ruhu dünyada dolaþýrken. Bir insan bir insana nasýl zulmeder sevgisiyle , nasýl kendi içinde kendine gurbette kalýr insan öðreniyordu bu sevda dersinde.
Kalbine mahcupluðuyla volta atýyordu odasýnda düþünceleri boðuyordu, güneþ deðmemiþ duygularýyla cebelleþiyordu.Darbeler alarak gelmiþti bu yaþýna bir kez olsun güven duygusunu yaþatan olmamýþtý.Ahlar edip dolaþýyordu odasýnda, bedenini taþýmaktan bitkin düþmüþ yorgun dizleriyle oturdu ahþap sandalyesine pekte düzenli olmayan masasýndaki mavi renkli, çizgili defterine uzanýp bir bir yazmaya baþladý içinde susmayan sesleri. Harfleri bir bir toparladý kalem, bir kaç soru karaladý: Hayat bu kadar zor muydu? Zor muydu iyi insan olmak?
Neydi insaný kötü olmaya zorlayan?
Neydi menfaatlere kul ettiren?
Neydi çiçekleri dalýndan kopartýp hevesi geçince ayaklar altýna atýp, eze eze yürüten.
Aðlýyordu kaleme bir o, bir o anlýyordu, bir kalemi dinliyordu yargýlamadan, bir ona güveniyordu ne acý,kalabalýktý ama yapayalnýz hissediyordu kadýn. Ummaki küsmeyesin diyorlar sahi sevdiklerimizden ummayacaksak neden sevdiðimizdi ki onlar. Kalbimize aldýðýmýz insanlardan sevgi dileneceksek neden seviyorduk onlarý. Yetim kalacaksa yüreðimiz neden, neden yanýmýzda tutuyorduk onlarý.
Anlayamýyordu, düþünemiyordu artýk dili dolanýyordu zifiriydi gece ve damlýyordu uyku gözlerinden. Baþý yýðýldý masanýn üzerine elinde kalem ve ucunda söylenmeyen daha bir sürü þey. Saat ayrýlýðý bilmem kaç geçiyordu...
Evet kadýnlarýn sevgisi can suyu gibidir. Yaþatýr. Ve kadýnýn sevgiye olan inancýnýn bitiþi kýyamet gibidir. Kýyameti yaþatanýn vay haline.
Vesselam.
Yazar:Ayten Demirel
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.