ANNE YOKLUĞU

Ýlk günün sabahý sýzýsý baþlar;
Aldýðým her nefes buhrandýr dayý…
Durdurak bilmeden dökülür yaþlar;
Gerisi, kar, tipi, tufandýr dayý…

‘Anne’ dersin yutkunarak, boþuna;
Feryat etme, Rabbin gitmez hoþuna;
Sarýlýrsýn, topraðýna, taþýna;
Yazýsý rahmani fermandýr dayý…

‘Büyüdüm’ demesin annesi olan;
Huzuru, þefkati, sevgiyi bulan;
Bir varmýþ bir yokmuþ diye kaybolan;
Dünyanýn durduðu zamandýr dayý…

Öptüðüm elleri, derde þifaydý;
Gülüþü zor geçen günde sefaydý;
Karnýmý doyuran tek o sofraydý;
Çekilmez yüklerim, yamandýr dayý…

Mutluluk namýna haraç istemem;
Yürekte yeþermiþ aðaç istemem;
Tabip kaleminden ilaç istemem;
Dertlerim derdine dermandýr dayý…

Anasý sað olan tutsun elinden;
‘Of’ bile çýkmasýn günah, dilinden;
Ayrý olmaz dikenleri, gülünden;
Hasretin dul eþi, hicrandýr dayý…

Bacý, gardaþ, yar dediðin nedir ki;
Ciðerimde kor dediðin nedir ki;
Çeken bilir, zor dediðin nedir ki;
Annesiz geceler hüsrandýr dayý…

‘Anne’ der mi bundan böyle dudaðýn;
Gün görür mü sýrýlsýklam yanaðýn;
Evin, barkýn, gezdiðiniz sokaðýn;
Virandýr, virandýr, virandýr dayý…

Ali ALTINLI – 26.11.2024
Saat: 14:50

Sosyal Medyada Paylaşın: