Uçup Giden Rüzgardır Ömür

Bu dünyada üç beþ günlük ömrün var,
Nedir bu dükkanlar, bu konaklar?
Dökülen taþlarla örülen hayaller,
Sonunda yýkýlýr, kalýr boþ duvarlar...

Bir rüya mýdýr insana biçilen ömür?
Gün doðar, gece olur, vakit biter,
Sel yataðýna ev kuran ne düþünür?
Bu rüzgarlý yerde mum nasýl yanar?

Ey insan,
Sana ne verdi dünya, söyle?
Altýn tahtlar mý, yoksa tükenmez hýrs mý?
Oysa hepsi kum tanesi kadar hafif,
Bir esintiyle uçup gidecek kadar...

Dünya sana aldatýcý cilvesini sunar,
Baðlanýrsýn kalýcý sanarak her þeye.
Oysa bir sel gelir, alýr götürür,
Ne saray býrakýr ne de gölgeler...

Gece olur, düþünceler sarar dört bir yanýný,
"Ne býraktým ardýmda?" dersin kendi kendine.
Dükkanlar, konaklar, altýn dolu sandýklar,
Hangisi sana yoldaþ olacak gelirken?

Bir mum gibi ömür, titrek bir alev,
Rüzgar eser, savurur, ve biter her þey.
Ey insan, ne diye unutur, ne diye aldanýrsýn?
Gönlünü neden bu faniye baðlarsýn?

Bil ki, dünya bir gölge oyunudur,
Oynarsýn, yorulursun, ve perde kapanýr.
Gerçek olan, gökte yýldýz gibi duran,
Sadece Rabbinin çaðrýsýdýr...

Bu sel yataðýnda kurulmaz evler,
Bu dünyada ebedi kalmaz yerler.
Neden kalýcý sanýrsýn geçici olaný?
Neden ansýzýn geleni hesaptan çýkarýrsýn?

Rüzgar eser, bir yapraðý savurur,
Toprak çaðýrýr seni en derin köþesine.
Sonra hesap sorulur;
"Ne yaptýn bu kýsa hayat denen süreyle?"

Anlatabilir misin elindeki konaklarý?
Gösterir misin dükkan dolusu mallarýný?
Oysa gönülden verilen bir damla su,
Daðlarý aþar, yýldýzlara ulaþýr...

Ey gönül, bir mum ýþýðý gibi,
Titreme her esintide, korkma faniden.
Unutma, rüzgar eser ve seni söndürür,
Ama o rüzgarý da estiren,
Sonsuz rahmetiyle her þeyin sahibidir...

Bu dünya sel yataðýdýr,
Seni kayalara çarparak savurur.
Ama unutma, akýntýya kapýlmazsan,
Hakikat kýyýsýna varýrsýn...

Bu dünya bir yanýlsamadýr,
Bir gölge, bir hayal, bir sahte saray.
Sen ise geçip giden bir yolcusun,
Durma, kalma, arama kalýcý yuvalar...

Ey insan, neden taþ duvarlara taparsýn?
Neden saraylarýn altýn tavanlarýna?
Oysa senin özün gökyüzüne ait,
Ve yerin sadece Rabbinin yanýdýr...

Bir gün gelecek, rüzgarýn son nefesi,
Bütün konaklarý yerle bir edecek.
Bir sel gelecek, bir tufan misali,
Ve hiçbir ev dayanamayacak...

Ama sen, ey insan,
Kurtar kendini bu yanýlsamadan.
Ellerini aç, gönlünü arýndýr,
Asla geri durma beni anmaktan...

Beni anmakta gevþeklik gösterme,
Zira bu kýsa ömürde tek gerçek benim.
Dükkanlar yýkýlýr, saraylar kül olur,
Ama benim adým sonsuzlukta yankýlanýr...

Dua et, zikret, secdeye kapan,
Ey insan, kalbinin kýblesini bul.
Rüzgarlý yerlerde mum yansýn,
Çünkü o rüzgarýn bile Rabbi benim...

Þu dünyada üç beþ günlük ömrün var,
Unutma, her anýn hesabý var.
Dükkanlar, konaklar, boþ hayaller,
Hepsi geride kalýr, sadece sen ve amellerin...

Ey insan,
Rüzgarlý bir yerde mum yaksan da,
O mumu koruyan benim,
O hayatý veren benim,
Ve seni huzura çaðýran yine benim...

Beni anmakta gevþeklik gösterme,
Zira huzur yalnýz bendedir...

Bahadýr Hataylý/21.11.2024/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: