Sevginin Kıyısında Bir Ömür

Bir yol vardý önümde, sararmýþ yapraklarla örtülü,
Bir zaman vardý içimde, adý hiç söylenmemiþ…
Ne sevginin sýcaklýðý, ne bir çift gözde huzur,
Hep bir bekleyiþ, bir sükut… ve bir damla yaþ düþmüþ...

Ah, sevilmeden geçer mi bu ömür,
Kalbin bir yanýný hep eksik býrakýr.
Kuytularda saklanýr düþler,
Bir kedi gibi köþe bucak yalnýz...

Geceler, yýldýzsýz ve ýssýzdý benim için,
Kimi gökyüzüne bakar yýldýzlarý sayardý,
Ben ise yokluðu sayardým,
Her eksiklik bir yýldýzýn adý olurdu o gece...

Beklemekti en büyük yoldaþým,
Bir kapýnýn önünde oturur gibi,
Kimse gelmeyecek bilirim,
Ama yine de umut ederim…

Sevgiye hasretle geçen yýllar,
Bir mevsimin hüzünle sarýndýðý ayaz gibi.
Kollarýmda bir boþluk, içimde bir rüzgar,
Savurur beni eski hayallerin kýyýsýna...

Bir kedi misali…
Kime bakarsam bakayým,
O sýcaklýðý arardým gözlerinde,
Ama bulamazdým.
Ne sokak lambasýnýn solgun ýþýðý,
Ne ay ýþýðýnýn soðuk gülüþü,
Hiçbir þey dolduramazdý içimdeki boþluðu...

Düþen yapraklar anlattý bazen bana sevgiyi,
Savrulup giderken fýsýldadýlar:
"Her düþüþ bir umudu taþýr,
Ve her umut bir yeniden doðuþu…"

Hayallerim vardý eskiden,
Küçük bir çocuðun ilk kez uçurtma uçurduðu gibi saf,
Ama rüzgar hep tersten esti,
Ve gökyüzü, mavi yerine griye boyandý...

Bir köþede, kýrýk kanatlarýyla bir kuþ gibi,
Hayallerimi sardým, ama uçamadým.
Her düþüþümde daha da uzaklaþtý sevgi,
Ve ben, her gün bir baþka umudu gömdüm topraða...

Kimi zaman yaðmur yoldaþýmdý,
Kimi zaman da kýþýn o soðuk sessizliði.
Bir rüzgar gibi geçti zaman,
Ama hiçbir gidiþi getirmedi yanýnda sevgiyi...

Hasretle dokunan bir ömür;
Bilinmeyen bir uzak diyarýn sevdasýyla,
O hiç dönmeyen yolcunun ardýndan,
Bir þarký gibi tükenmiþ, bir þiir gibi yarým kalmýþ...

Her adýmýmda taþýrdým yükümü,
Sevilmeden yaþamanýn aðýrlýðýdýr bu,
Ve sevgiye özlemin ince, ama yakýcý ipliði.
Hayat, bana hep sýrtýný döndü,
Ama ben yine de yüzümü dönmekten vazgeçmedim...

Bir kedi gibi ürkek ve sabýrlý,
Sessizce beklerdim…
Bir el dokunsun,
Bir ses sarsýn beni umutla...

Ama olmadý,
Kimse dönüp bakmadý o sokakta.
Ve ben, gölgelere sarýldým her gece,
Kendi yankýmla konuþtum sessizce...

Zaman ve Umut
Zaman dedikleri þey,
Bir kum saati gibi süzülür içimizden.
Sevilmeden, ama hep sevgiyi bekleyerek,
Bir an gelir, zaman da biter...

Ama umut,
Ah, umut!
Bir kök salar içimize,
Ve kurusa da yeþermeye çalýþýr yeniden...

Bir çiçeðin ilk baharý bekleyiþi gibi,
Bir martýnýn, dalgalarýn getirdiði ekmeði ummasý gibi.
Sevgiye hasret kalýnsa da,
Kalbin derin bir yerinde hep bir kýpýrtý...

Bir gün, bir bakýþ, bir dokunuþ,
Tüm hasreti siler mi bilmem.
Ama her yalnýzlýk bir sonu hak eder,
Ve her özlem bir kavuþmayý…

Hayat ne kadar sert olursa olsun,
Bizler yine de bir çiçeðin,
Taþlarýn arasýndan çýkýþýný hayranlýkla izleriz.
Sevgiyi bulamasak da,
Onun özlemiyle yeniden yaratýrýz kendimizi...

Bir kedi gibi,
Yalnýz ama gururlu,
Sevilmeden yaþayýp,
Yine de sevgiyi bekleyerek,
Tükettim bu ömrü...

Ama hâlâ,
Hâlâ içimde bir kýpýrtý var,
Belki bir gün, bir sevgiyle dokunulur ruhuma.

Hep Bekleyenlerin Þiiri
Bu þiir, sadece benim deðil,
Sevgisiz kalmýþ her yüreðin þiiridir.
Bir kedinin gözlerinde,
Bir rüzgarýn fýsýldadýðý her anýda yaþar...

Ne kadar uzun ve zorlu olursa olsun yolumuz,
Bir damla sevgiyi bulma umuduyla yürürüz.
Ve belki de o sevgi,
Bizim ardýmýzda býraktýðýmýz gölgelerde gizlidir...

Erol Kekeç/09.02.2023/Hatay-Deprem sonrasý Bir umudun þiiri....
Sosyal Medyada Paylaşın: