Heybesinde Hayat Taşıyanlar

Herkesin bir yükü var bu hayatta,
Kimisi kaderini sýrtlanýr usulca,
Kimisi kederini saklar heybeye,
Sanki bir gelecek bir gidiþat saklýdýr orada...

Ýnsanýn yükü, görülmeyen bir zincir,
Ne zaman bitiyor, bilinmez bir emir.
Heybeler dolup taþar acýyla, umutla,
Yürek bir tarafta yanar, diðer tarafta donar...

Heybeye kader yüklenir kimi zaman,
Çocuk yaþta büyüyen ellerde,
Bir dilim ekmeðe koþar minicik ayaklar,
Hayaller, ufka bakan gözlerde saklanýr...

Kiminin yükü aþktýr, vuslattýr,
Kimisinde bölünmeler, kiminde engellilik.
Bir yürek, bin hikâye içinde taþýnýr,
Ama kimse bilmez, görmez içinde derin sýrlar barýnýr...

Gün ýsýrýr, geceler dolarken heybeye,
Yorgun bir bedene eðilir;
Kimi heybeye sevda koyar, kimi hüzün,
kimisi de geçmiþi sýðdýrýr o daracýk yüküne...

Bir çocuk düþerse,
Ayaðýnda yýrtýlýr ayakkabý,
Ellerinde taþýnýr hayata ilk bakýþlar,
Bir gülüþ kadar saf, ama bir ömür kadar aðýr...

O heybede ne yoktur ki;
Bir lokma ekmek, yarým yamalak düþler,
Anneden bir öpücük, babadan bir nasihat,
Ama çoðu zaman koca bir sessizlik…

Kader mi bu?
Yoksa bir yanlýþ hesap mý insanlýk adýna?
Çocuklarýn heybelerine oyuncak doldurmalýydý,
Acýyý deðil, gülüþlerini taþýmalarý gerekirdi...

Kadýnlarýn heybelerinde taþýnan geçmiþleri,
Omuzlarýna yýðýlan sessiz çýðlýklarý.
Bir annenin duasý, bir sevgilinin özlemi,
Kadýnlarýn heybeleri hayatýn tüm renklerini saklar...

Kimi zaman beyaz bir mendil,
Kimi zaman kara bir gece.
Ama ne olursa olsun,
kadýnýn yükü hiç tükenmez...

Heybesindeki yük ne kadar aðýrsa,
O kadar güçlüdür yüreði.
Ve ne kadar güçlüyse o yürek,
O kadar derin izler ardýnda kalýr.

Bir de erkekler vardýr;
Daha az konuþur ama daha çok taþýr.
Heybesine yüklediði umutlar,
Bir gün gerçekleþir diye bekler...

Kimi bir ev geçindirme telaþýnda,
Kimi kendini bulma savaþýnda.
Ama o savaþýn sonunda hep ayný þey;
Heybesiyle mezara giden bir adam var...

Heybe ne kadar dolarsa,
O kadar sessizleþir dil.
Erkekler sonsuza dek derler ya,
Oysa heybelerinde saklýdýr gözyaþlarý...

Hayat, heybemize ne koyarýz bilmeyiz,
Ama her fýrsatta baþka bir yük ekler.
Bir gün umut verir,
Ertesi gün hayal ederiz...

Ama bilirim,
En aðýr heybe vicdandýr.
Çünkü vicdan, geçmiþin hesabýný taþýr,
Ve geleceðin doðumlarýný sýrtlanýr...

Kimisi rahat yaþar, heybesi biçimlenmiþ,
Kimisi kýrýk hayalleri sýkýþtýrýr.
Ama en güzel heybeler,
Paylaþmayý bilenlerin sýrtýndadýr...

Bir gün gelir, heybemizi yere koyarýz.
O gün, yükler hafifler, yürek hafifler.
Ama arkamýza baktýðýmýzda,
Heybemizle yazdýðýmýz hikâyeyi görürüz...

Bir çocuk sevinci eklenmiþse heybenize,
Bir dost gülüþü, bir anne duasý,
O zaman mümkün, boþuna taþýmamýþsýnýz.
Ama kimse yoksa,
O zaman bir kez daha düþünün,
Bu heybe ne için taþýndý bunca zamana kadar?

Þimdi sen ey insan,
Kendi heybene bak bir kere,
Neler içine koydun, neler aldýn dýþarý?
Ve bil ki, herkesin heybeye koyacaðý bir þey vardýr,
Ama en deðerlisi, kalpten gönülden koyduðundur...

Bahadýr Hataylý/22.11.2024/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: