İstanbul

Ýstanbul ki, bir metafordur þimdi
zamana açýlan pencerelerden
martýlarýn kanat çýrpýþlarýnda
saklý duran bir hüznün adýdýr

ve ben ki, bir yolcuyum sadece
iskelelerin merdivenlerinde
her vapur düdüðüyle çoðalan
bir hatýranýn izini sürerim

þehir, kadim bir kitaptýr belki de
her satýrýnda baþka bir hikâye
simitçinin gözlerinde okunan
geçmiþ zamanlarýn muammasý

yalýlar ki, birer þahittir artýk
sulara düþen akþam kýzýllýðýna
pencerelerinde yankýlanan ses
kaç asýrlýk sessizliði böler

ben miyim yoksa þehir mi deðiþen?
sorarým her köprü geçiþimde
cebimde eksilen para gibidir
zaman, azaldýkça çoðalan þey

ve Ýstanbul, bir þiirdir nihayette
mürekkep lekesi gibi yayýlan
her dizesinde ayrý bir yalnýzlýk
taþýyan kadim bir mýsra gibi

ben ki, þimdi bu þehrin þairiyim
ya da þehir, benim þiirimdir belki
her köþesinde baþka bir metafor
saklayan bir i mgenin ta kendisi
Turgay

Sosyal Medyada Paylaşın: