aðzýmdaki kekremsiliði bilen
o kadýn inanmýyor elbette
nice umut çizsem de duvarlara
_tüm gidiþlerime dair_
kaçýþlara adres olarak verdiðim memleketlerin
üþümelerime çare olmadýðýna
ama adý gibi biliyor
yedi tepenin altýsýnda kayýp bu adamýn
_ ne kadar zorlarsa zorlasýn _
hep kendi yalnýzlýðýna uyanacaðýný
yorulup iç çekiþlerinden
biraz Leyla oluyor
biraz Roza Luxemburg
sevgi-öfke çýkýnýný
denkleþtiremediðinden.
dün denilen aþaðýladý bizi
yaþamak ve görmek dürtüsündeki bedenimizi.
çok uzun koþtuk bunca yýlý
aðzýmýz burnumuz köpük
ki Ýngiliz tayý olsa
daha fazla acý çekmesin diye vururduk kesin.
/ muhtemel yine susarak geçerim
bir yaman çeliþki çemberlerinden daha
ama, söyleyemezsem affet
gözlerimde gizli
mavi bir düþü umuduyla
uykularýna ne çok gece
daldýðýmý
ki
kýyamýyorum sana
çam kokularýyla dolup
kurak topraklarýmda ormana inanmýþken sen
loþ uçurumlara kendimi
bile bile mahkum kýlmýþlýðýma./
ve bundandý gülüþümüz bugün Mustafa’yla
-vuralým mý?
-vuralým abi
ele gülüþ
bize kahýrlar adýna
diyemedim
kendimden mi baþlamalýyým diye,
çocuksu,
içten gülen o kadýnýn hatýrýna.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.