MİNİK KUŞ

Bahçenin çitine gelip konmuþtu.
Küçücük kanadý, karda donmuþtu.
Soðuktan titrerken gafil davrandý.
Çocuk tuzak kurdu, ve yakalandý.
Hay etti, huy etti çabasý boþtu.
Bir kafes içinde karanlýk, loþtu.
Yemi suyu vardý ama esaret.
Her gece bekledi bir yardým medet.
Kimi muhabbete benzetti onu.
Kimi papaðana baðladý konu.
Oysa özgürlüðün özlemindeydi.
Çelikten bir kafes, o, içindeydi.
Çýrpýnýp dursa da çocuk aldýrmaz.
Özgürlüðe fýrsat bulup uçamaz.
Bir kere kafesi aralýk kaldý.
Minik kuþ, dýþarý kendini saldý.
Ne çok sevinmiþti çýrpýnca kanat.
Kurtuldum diyordu, bulmadan rahat.
Kapý gýcýrdadý o çocuk daldý.
Çabucak kapattý içerde kaldý.
Yine yakalandý esir nihayet.
Velveleler koptu, koptu kýyamet.
Umutlar kül oldu ama þimdilik.
Ümitler baþladý, kaçma fikri ilk.
Bir bahar bekledi bir ýþýk güneþ.
özgürlük diyordun hayat ile eþ.
Taktik deðiþtirdi bizim minik kuþ.
Sevgisini verdi, hep beleþ beleþ.
Çocuk kaçar diye unuttu bile.
Artýk koymuyordu, onu zembile.
Odada dolaþtý, evde dolaþtý.
Özgürlüðe güzel günde ulaþtý.
Yem bulmak, su bulmak ama zor idi.
Vatana muhabbet, hasret var idi.
17.11.2024 Muammer KARS

Sosyal Medyada Paylaşın: