Gazze’de Anne Olmak

Bir damla su gibi yutkunurken acýyý her gün,
Boðazýmda düðümlenir, acýnýn býçaðý yýrtar içimi;
Ey Gazze’nin üstüne çöken karanlýk,
Bir annenin yüreðinde yanan ateþi anlar mýsýn sen?

Her damla, gözlerimde sessiz bir ýrmak gibi,
Kederi su gibi içerim, sabrý ekmek gibi bölerim;
Ben Gazze’de bir anneyim,
Ve her sabah doðarým çocuklarým için...

Yüreðimde açýlýr sabrýn kapýlarý bir bir,
Aðlamam, haykýrmam çünkü bilirim;
Burada annelerin gözyaþlarý suskun,
Sessizce akar, bir umut gibi düþer topraða...

Karanlýk sokaklarda, yýkýntýlarýn arasýndan,
Çocuklarýma bir gök kuþaðý çizerim;
Belki de yarýn onlarýn gözlerinde saklýdýr,
Ve ben, sabýr sevgi ve acýlarla büyütürüm onlarý...

Çocuklarým…
Ölümle tanýþtý daha bebekken,
Savaþýn soðuk gölgesinde büyüdüler sessizce;
Ben bir anneyim, ne yaparým baþka?
Ölüme inat yaþatýrým o minik elleri, o saf bakýþlarý...

Bir damla su, içimizdeki öfkeyi yatýþtýrmaz,
Ama dualarým göðe yükselir, yýldýzlar gibi parlak;
Onlara düþersem, o taþlarýn arasýndan,
Umut olurum, bir gölge olurum üstlerinde...

Bir kuþ gibi savrulur her feryadým gökyüzüne,
Ve yýldýzlardan umut toplarým gözlerine serpmek için;
Ölüm sarmýþken dört yanýmýzý,
Yaþamak için bulurum yine bir yol...

Ey öfkem!
Sessizce saklarým seni yüreðimin köþesine,
Ve o çocuklarýma öðretirim
Yaþamaktan baþka çare olmadýðýný...

Geceleri karanlýk basar, çocuklar uyurken,
Gizlice gözyaþlarýmý dökerim;
Bir umut olur, bir gün yine, yeniden,
Bu topraklara bahar gelsin diye dua ederim...

Ey sabýr!
Bir anneden baþka kim bilir sabrýn anlamýný?
Burada, yýkýntýlarýn arasýnda büyütürken çocuklarýný,
Bir annenin yüreðindeki ateþi hangi su söndürebilir?

Sabrý bir elbise gibi giyerim üzerime,
Ve öfkeyi saklarým çocuklarýmdan,
Bilirim çünkü, onlarýn küçücük kalplerine
Umudu ekmektir anneliðin en büyük vazifesi...

Her sabah uyandýklarýnda yüzlerindeki o ýþýk,
Geceyi delip geçen o cesur gülüþler,
Ve ben, her gün yeniden doðarým onlarla,
Bir çýðlýk gibi, bir nefes gibi, hayata inat!

Ben Gazze’de bir anneyim;
Yüreðimde açan çiçekleri kim soldurabilir?
Her yýkýntýnýn arasýnda bir umut yeþerir çünkü,
Ve ben, gözlerimde saklarým o umudu...

Bir annenin gözyaþý, bir damla su deðildir yalnýzca,
Koca bir deniz olur, bir dünya olur çocuklarýmýn kalbinde;
Onlara gösteririm direniþi, sevgiyi, sabrý,
Ve ben, acýlarýn baþþehrinde, onlarýn gülüþü olurum...

Koca dünya, sessizce bakar bize,
Ve ben bakarým o küçücük ellere, gözlerdeki parýltýya,
Gazze’nin sokaklarýnda umut yürür bizimle;
Bir annenin kalbi, her þeyi göðüsler; çocuklarý için...

Her sabah bir kez daha sarýlýrým onlara,
Yýkýntýlarýn arasýnda buluruz bir bahar;
Ve ben, acýya inat, dimdik ayakta kalýrým,
Çünkü bilirim; bir annenin sevgisi tüm savaþlardan güçlüdür...

Her çýðlýk, her patlama;
Küçük yüreklerinde iz býrakýr belki ama,
Ben bir anneyim, sevgiyi ekerim o yüreklere,
Ve bir gün yeþerecek o sevgi; parlayacak güneþ gibi...

Öyle çok þey var ki anlatacak,
Ama her kelime, her bakýþ saklanýr yüreðimde;
Gazze’de anne olmak,
Sessizce umudu büyütmek ve acýya meydan okumaktýr...

Ölüm, yokluk, karanlýk…
Hiçbiri yenemez bir annenin yüreðini,
Ve ben burada, bu topraklarda,
Çocuklarýma bir gelecek býrakmak için nefes alýrým...

Bu yolda belki kaybolurum bir gün,
Ama o minik gözler, o saf yürekler;
Onlar için yaþarým, onlar için savaþýrým,
Çünkü bilirim; bir annenin sevgisi her þeyi yener...

Erol Kekeç/31.10.2024/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: