Yar Gecikme

Can baþladý solmaya, bir kez daha,
Her an yok oluþa doðru yol alýrken ruhum,
Sensiz, her gün, her saat biraz daha eksiliyor bu ömür,
Ve sen hala gelmedin, cananým, bekletmedesin beni,
Oysa daðlarýn karý bile çözülmeye baþladý,
Ama yüreðimdeki kýþ, katý, çetin, erimez sensiz...

Ne bahar kaldý yaþanacak, ne gençliðin tazeliði,
Geçti gitti gençliðim, ömrümün en yeþil günleri,
Artýk her adýmda biraz daha düþüyorum derinliðe,
Ecel yaklaþmakta kapýma doðru sessizce,
Ama bir ses beklerim, tanýdýk, cana yakýn,
Bir dokunuþ, ölümden evvel getirecek diriliði bana...

Gel ey yarim, bul beni bu bitmeyen uykuda,
Korkarým ki, ecel çalacak önce kapýmý,
Ve bir gün, bir akþamüstü, sessiz bir iç çekiþle,
Bitecek belki adýmýn kýmýltýsý bile bu evrende.
O vakit piþmanlýk deðil mi kalacak elinde,
Beni aradýðýnda, bulamayacak olduðunda?

Geceyi yarýp geç, yýldýzlardan bir iz býrak,
Ya da bir rüzgar gönder, uðrasýn düþlerime,
Varsýn ecel gelsin, bulsun beni koynunda,
Ama sensiz deðil, bir nefes kadar yanýnda olayým;
Yoksa yarýn çok geç olacak,
Ve baharlar, çiçekler, bütün güzellikler
Sensiz topraðýn altýnda bile sönük kalacak...

Bu aþk, bu vuslat, bu bekleyiþ,
Yorgun bir kalbin en son duasý artýk,
Ve ben, o dua içinde sana çaðrý yaparken,
Bir ömür, bir can, bir bahar daha geçiyor elimden,
Gel, yoksa yalnýzlýk alacak geriye kalan her þeyi,
Ve senin geciktiðin her an, son çýðlýðýmdýr bu hayat denen düþte...

Gel, ey canan, kapýnda beklerken son nefesi,
Tut elimden, yarýna varmadan bu aþký öldürme,
Belki buluruz o eski günleri,
Belki bir kez daha baþlar bahar içimizde...

Erol Kekeç/13.07.2024/Sancaktepe/ÝST


Sosyal Medyada Paylaşın: