Yankısız Özlem

Karanlýk bir oda, duvarlar dar,
Gözlerim kapalý, içimde bir sýzý var.
Sesler yankýlanýr, karanlýkta hayalet gibi,
Uzanýr boþluða, bilemez kimim ben.

Gecenin koynunda kaybolmuþ hayaller,
Birbirine sarýlmýþ, parça parça teller.
Zaman durdu gibi, her an bir azap,
Hüzün, bir yük gibi sýrtýmda býçak.

Umutsuzluk içinde kaybolmuþum,
Her nefes bir savaþ, her gün bir yýkým.
Ama her savaþta bir umut da var,
Aþkýn hatýrasý silinmez bellekten,
Ama boþ bir çerçeve, anýdan geriye kalan.

Yüreðimde bir yara, kanamýyor artýk,
Her þey tükeniyor, ruhumda bir kýtlýk.
Bir çýkýþ yolu ararým, gözlerim dalgýn,
Kendimle savaþýyorum, ama kaybetmek kaçýnýlmaz.

Belki de çözüm, kabulleniþte gizli,
Ama bu sonbahar, hüzünle yapraklar dökülürken,
Bir umut ýþýðý ararým karanlýkta,
Son bir nefesle, belki de bulurum beni.

Sosyal Medyada Paylaşın: