BİR'İN AŞKI

BÝR’ÝN AÞKI
(Mevlana Lisanýyla...)

I

Yansýn kandiller yansýn, yansýn isli çýralar,
Bir ney sesi ruhumda perdeleri aralar.

Yansýn dil, yansýn yürek; katre katre su yansýn,
Ben döneyim aþk ile, aþk kapýma dayansýn.

Sevgilinin yanýnda gönül bir gül bahçesi,
Arabî, Fârisî yok, birdir aþkýn lehçesi.

Aþkýn mürekkebiyle yazdýk ulu divaný,
Cemâlindir diyerek sevdik ruh-u revaný.

Ben azatlýk istemem, yâr kapýnda kul eyle,
Nefsim daðlardan aðýr, bir geçersiz pul eyle.

Bin derya söndüremez aþkla yanan sineyi,
Bir güne sýðdýrmýþýz bin ömürlük seneyi.

Hakk’a gönül verenin olur mu bir bedeni,
Tennure giymemizin ne ola ki nedeni?

Nûn içre bir noktayým, esrârî bir fendeyim,
Hatemü’l Enbiya’nýn yolunda ben bendeyim.

II

Bir derince tefekkür, neþideyle süslenir,
Gönül kasrý daima ummanýndan beslenir.

Aþk süreyya yýldýzý, aþk ayýn bedir hâli,
Ona meftun, ona râm; gönlümün nedir hali?

Can bedende esirken yenen çile aþýdýr,
Döne döne yanarýz, yanmak aþk uðraþýdýr.

Rabýta-i mevt bizde, sevgiliye varmaktýr,
Lisan-ý hâl Mevla’ya aþk ile yalvarmaktýr.

Bir bülbül-i þeydâyýz, arþa çýkar ahýmýz,
Seher vakti aþk ile hû çeker dergâhýmýz.

Umudun hanesiyiz, umutsuzluk ar bizde,
Çilenin talibiyiz; çile bizde, nâr bizde.

Bu nâr ile daðlanýr dosta hasret baðrýmýz,
Yüreklere dokunsun cihanþümûl çaðrýmýz.

Bir cübbe bir sarýkla topraktan bir tendeyim,
Hatemü’l Enbiya’nýn yolunda ben bendeyim.

III

Bir dost eli bozunca nefsin pusularýný,
Yetmiþ renge boyadý gönlümün sularýný.

Deðiþti bütün dünyam, beden ruhla birleþti,
Cümle acun gelerek yüreðime yerleþti.

Pirüpak etti beni, Þems’in altýn ýþýðý,
Ben beni bende buldum, oldum aþkýn âþýðý.

Kul aþkýný bilmeyen Hak aþkýný ne bilsin,
Bu ölümlü dünyada gönüller aþka gelsin.

Ölüm, Þeb-i Arûs’tur; ölüm vuslat demidir,
Ölüm, özgürlük denen aþkýn mukaddemidir.

Bir adýmlýk bu yolu asýrlardýr yürürüm,
Üþüyen gönülleri yüreðimle bürürüm.

Ateþten bir su içtim , kadim þehir Konya’da,
Baki olan aþk imiþ bir nefeslik dünyada.

Velhasýlý bizde aþk, Yaradan’ý sevmektir,
Kimseyi incitmemek, cümle caný sevmektir.

Aþkýn pervanesiyiz, sanmayýn ben bendeyim,
Hatemü’l Enbiya’nýn yolunda ben bendeyim.
........................................................... Turgut Yörükoðlu


Sosyal Medyada Paylaşın: