Vahşet sarmış dört bir yanımızı.
Beþikolmuþ sallanýyor dünyamýz.
Anlamsýzca dokunuyor hepimize.
Vahþet sarmýþ dört bir yanýmýzý.
Korkular iþleniyor yüreðimize,
þans eseri sürdürüyoruz hayatýmýzý.
Analar ninnilerini söylemez olmuþ.
Bebeklerin kederli sesi susmuyor.
Dur! Yeter artýk! Yeter!
Açýlan yaralar bir türlü kapanmýyor.
Yara bandý saramýyor kalbimizi.
Fiil ile karýnca, hikâyesindeyiz...
Baþrollerini kusursuzca oynuyoruz.
Býrakalým artýk þu gösteriþli çabalarý,
vahþete sürükleyen lüks yaþantýlarý.
Dur! Yeter artýk! Yeter!
Yalancý bahar gibi olmuþ hayatýmýz.
Döküyoruz patýr patýr hayatýmýzý,
kendi ellerimizle.
Destan yazýlmaz böyle yiðitliðimize.
Kan ile yýkanýr oldu ellerimiz.
Mezar taþlarý alev topumuz,
topraðý gözyaþýmýzla sulanmaz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gulsum Kuruoglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.