Ruhumun kayýp parçasý gibisin anne, Oysa en çok sana ihtiyacým vardý... Düþünce yaramý üflemene, Aðlayýnca gözümün yaþýný silmene, Dizlerinde uslanmaya, Koynunda yatmaya ihtiyacým vardý anne... Ama bir en çok sen yoktun. Yaralarýmý bir tek sen sarabilirdin, Ama yoktun. Bir tek sen onarabilirdin parçalanmýþ ruhumu, Ama yoktun... Oysa doðuþtan hakkýmdý benim evlat olmak... Þimdi büyüdüm; Saramasamda yaralarýmý, O yaralarla yaþamayý, Kanasamda göstermemeyi, Ruhum parçalara ayrýlmýþken gülmeyi öðrendim ben anne, Kalbim küçücükken gelmedinya hani, Saramadýnya ruhumun yaralarýný, Gelme artýk büyüdüm ben, Çalýkuþu gibi... Yurtsuz, yuvasýz, sevgisiz... Gelsen de saramazsýn yaramý artýk, Büyüdüm ben...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Çalıkuşu. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.