Cesaretin Ağacı

Eðer hayat yalnýzca sevinçle dolu olsaydý,
Hangi fýrtýna bizi ayakta tutmayý öðretirdi?
Hangi karanlýkta, ýþýðýn kýymetini bilirdik?
Sonsuz bir bahar gibi, hep ayný olurduk belki,
Ama cesur olmayý, sabretmeyi asla öðrenemezdik...

Gözyaþý, yüreðimizin sýðýndýðý liman olur bazen,
Hüzün, ruhun derinlerinde saklý bir öðüt,
Acýnýn içindeki gizli anlam,
Bizi biz yapan direnci yaratýr,
Güçlenmeyi, vazgeçmemeyi öðretir her an...

Zorluklar, kalbimizi yoðurur, sabrýmýzý þekillendirir,
Sevinçle yalnýzca uçsuz bucaksýz göklere deðil,
En derin uçurumlardan bile yükselmeyi,
Kendi kanatlarýmýzý tanýmayý ve uçmayý,
Düþtüðümüz her çukurda, yeniden doðrulmayý…

Ve iþte o anda, fark ederiz;
Hayatýn sunduðu her iniþ, her çýkýþ,
Bir ustanýn kaleminden çýkan her çizgi gibi,
Bize cesur olmayý, dayanmayý,
Ve en sonunda gerçekten sevinmeyi öðretir...

Çünkü mutluluk, sadece neþede deðil,
Her acýnýn ardýndan gelen aydýnlýkta gizlidir,
Yaþam, sevinçle dolu bir masal deðil,
Zorluklarla dokunan bir destandýr aslýnda,
Ve iþte o destan, bize insan olmayý öðretir...

Bahadýr Hataylý/02.11.2024/17.40/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: