Boğazımdaki Düğümler

Bir düðüm çözer gibi oluruz bazen,
Yavaþça, ilmek ilmek,
Ama içimizde yýllardýr duran o düðüm,
Gizlenir yeniden en derin köþelere.
Diyemediklerimiz, suskunluðumuzun gölgesine saklanýr,
Bir çýðlýk olur, ama sessiz bir çýðlýk,
O kadar yüksek ki kendi sesimizde kayboluruz,
Kendi içimize yankýlanýr da kimse duymaz...

Öyle çok þey biriktirdik ki boðazýmýzda,
Her söylenmeyen söz bir ilmek oldu yürekte,
Her vazgeçiþ, her susuþ, bir düðüm daha attý.
Bazen bir ayrýlýk, bazen bir veda,
Bazen de en yakýnlarýmýzýn yanýnda hissettiðimiz yalnýzlýk
Ýçimize attýðýmýz, yutkunup da söyleyemediðimiz her þey,
Bir düðüm gibi yer etti boðazýmýzda...

Kim bilebilir ki insanýn içinde biriktirdiði o yükü?
Bir "nasýlsýn?" bile derin yaralar açar bazen,
Sanki o soruda saklý tüm geçmiþ, tüm yük,
Sanki bir an için görünür oluyor her þey,
Ama yine de susuyoruz, yine de anlatamýyoruz.
Düðüm düðüm olur, ilmek ilmek sarýlýr boðazýmýza,
Her soluk alýþýmýzda biraz daha sýkýþýr...

Ýçimde onca kelime, hepsi yutkunmuþ,
Hepsi söylemeyi unuttuðum cümlelerden yapýlmýþ,
Ama dudaklarýmdan çýkamayan, boðazýmda týkanýp kalan,
Ne birine anlatabiliriz, ne de kendimize itiraf edebiliriz.
Kimi zaman çocukluk yaralarý bu düðümleri atar,
Kimi zaman gençlik hayalleri kýrýk kalýr boðazýmýzda,
Ve her yeni sabah, biraz daha birikir acýlar...

Oysa anlatabilsek belki rahatlayacaðýz,
Bir nefes gibi, içimizden dökülüp gidecek her þey,
Ama öyle derinlerde ki boðazýmýza oturan o düðüm,
Bazen biz bile unuturuz neden sustuðumuzu,
Neden kendi sesimizde kaybolduðumuzu,
Neden baþkalarýna anlatamadýðýmýzý…

Bir dost sohbetinde çözülür mü dersin bu düðüm?
Yoksa ömrün sonuna kadar kalýr mý içimizde?
Her "keþke" bir düðüm daha atarken boðazýmýza,
Her "belki" sessizliðimizi biraz daha derinleþtirirken,
Bir gün gelir de biz mi düðüm oluruz kendi içimizde?
Korkuyoruz belki de, belki de yüzleþmeye cesaretimiz yok...

Yaþarken fark etmiyoruz,
O düðümler çoðalýyor, çoðalýyor.
Göz göze geldiðimizde sevdiklerimizle,
Dilimizi kilitleyen, içimize oturan bir aðýrlýk gibi,
O düðümler bizi bizden uzaklaþtýrýyor,
Kendi hikayemizi yaþamaktan alýkoyuyor...

Anlatamadýklarýmýzýn yüküyle eðilir baþýmýz,
Her bayram, her vedada bir düðüm daha atýlýr,
Her “gelirim” deyip gelemediðimiz anda,
Her “üzülme” deyip üzdüðümüzde birini,
O düðümler boðazýmýzda kalýr, taþlaþýr.
Belki de bir ömürlük aðýt gizlidir boðazýmýzda,
Bir türlü dökülemeyen bir þiir gibi...

Bir gün, tüm düðümler çözülse,
Tüm kelimeler dökülse içimizden,
Kendi sesimizde huzur bulsak,
Her þeyi olduðu gibi kabul etsek,
Belki de o zaman hafifleriz,
Belki o zaman, içimizdeki o acý,
Yavaþça çözülür, daðýlýr boðazýmýzdan...

Ama hayal iþte…
Boðazýmýzdaki düðümler çözülmez öyle kolayca,
Her biri bir aný, bir iz, bir yara,
Her biri yýllarýn sessiz çýðlýðý.
Belki de susarak yaþamayý öðrenmemiz bundandýr,
Belki de içimize attýðýmýz her sözle,
Daha güçlü bir kale öreriz etrafýmýza...

Ve biz yine de yutkunuruz,
Yine de susarýz.
Bir gün gelir diye, bir sabah uyanýrýz diye,
Belki bir rüzgar eser, belki bir türkü yakar yüreðimizi,
Ve biz o türküde, o ezgide buluruz kendimizi,
Ama þimdilik, boðazýmýzdaki düðümlerle,
Umutla bir bekleyiþteyiz...

Yol biter mi, bilmem,
Gözlerimizde bekleyen o umutla,
Bir gün çözülür mü bu düðümler?
Bir gün, konuþabilir miyiz içimizde sakladýklarýmýzý,
O gün gelene kadar, içimizde sustuklarýmýzla,
Yüreðimizdeki düðümlerle,
Yaþamaya devam ederiz...

Öyle bir düðümlendik ki Usta,

Çözemiyoruz þimdi içimizdeki düðümü,

Yoksa nasýl birikirdi bunca acý içimizde...

Bahadýr Hataylý/02.11.2024/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: