Biraz kýrgýn çiçeklerim biraz da solgun yüzüm, bir de kalemden kaðýda aðlayan þiirlerim var... gerisi mi? hiçlik
Hani Köþe taþýydýn ya sen hayatýmýn Sen olmazsan olmazýmdýn ya Bilmediðim bir çoðrafya da beni yalnýz býraktýn uzak þehirlere gittin Bense içimi acýtan þiirlerime döndüm Gece yorganým gibi sarýp sarmalayan...
Gökyüzü Güneþ’i doðurmuyor Doðmuyor artýk güneþ Ve gündüzler ve geceler ve asýrlar boyu kar yaðsa Ýçimdeki bu kor, bu hasret söner mi? Ya gözlerimde ki, bu hüzün Yüzünü görsem geçer mi? Annemin diliyle geldim sana Kader öne geçince akýl durur kýzým diyor du, Her yüzüme baktýðýn da. Durdu aklým Durdu fikrim Durdu zaman Tüm mevsimler soluk yapraklý güz!
Hafif hafif esen Garbi yeli deðdi Sarý saçlarýma. Bir ferahlýk verdi yangýma Annemin elleri gibi Hissetim Lâkin ben yine sâdece hissettim Annemin ellerini Ve ürperdim Esen yel ile gelen ölü toprak kokusunda
Ben münzevi Kaçtýkça kaçtým herkesten Senden sonra Kimseyi istemedim Saðým solum hep mihnet Sabrettikçe yüceleþir insan dediler Düþtükçe düþtüm Sabrettikçe yoruldum Mükafatým gögsümde yumruk, sýrtýmda yumru sevdamýn ihaneti. Yine yýldýz falýnda çýktý falcý bacýnýn yalan kehaneti Güzel günler gelecekti.
Keþke... Ýnanmasaydým yalancýlara Ve umut daðýtan falcýlara K e þ k e inanmasaydým!..
#hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.