ÇİLE KASÎDESİ

. . _ _ / . . _ _ / . . _ _ / . . _

Feilâtün / feilâtün / feilâtün / feilün

☆ ÇÝLE KASÎDESÝ ☆

Çileden kükrüyorum sancýlý aslan gibiyim.
Ýþin aslýnda en ürkek diþi ceylan gibiyim.

Bâzý anlarsa içim sýðmaz olurken içime,
Þahlanýr duygularým; sanki küheylan gibiyim.

Çoðalýp her gece gök kubbeyi sallar kederim.
Gizemim kalmadý artýk ele âyân gibiyim.

Güneþin doðduðu yerler hep ýþýk olsa bile,
Düþlerin gölgeli þehrindeki meydan gibiyim.

Ýlkbahar gelse apansýz; çiçek açmaz ki bana.
Küf kokan en havasýz bir kara zindan gibiyim.

Tadý gitmez damaðýmdan, dökülen gözyaþýmýn.
Üstelik en karasýndan koyu katran gibiyim.

Nerde bir dertli garip aðlasa yoldaþ olurum.
Baþka gözden bile sýzmýþ yaþa müjgan gibiyim.

Bir avuç sevgiye günden güne hasret kalarak,
Neþesiz, kalbi buruk, sol yaný noksan gibiyim.

Yarýnýn târifi bir bilmece zihnimde duran.
Perperîþân ve umuttan yana nâdân gibiyim.

Istýrâbým çok aðýr, ölmeden öldüm bir ömür.
Bu büyük sabrým için takdire þâyân gibiyim.

Tutacak olsa da âhým, geri gelmez ki bu can.
Zâlimin verdiði vur emrine kurban gibiyim.

Kurtuluþ belli ki her canlýya Nûh’un gemisi.
Bense isyâna düþenden öte tûfan gibiyim.

Yalnýzým belki de durgun görünen, gözden ýrak.
Oysa sevdâya yol almýþ koca kervan gibiyim.

Çâresiz gam yüküyüm kendimi bildim bileli.
Mutluluk sarhoþu âþýklara hayran gibiyim.

Geçmeyen bir sýzý sînemdeki hicrân yarasý.
Bu gönül boþ yere mahzun diye piþman gibiyim.

Kavurur her yüzü bir anda sitemkâr bakýþým.
Sönmeyen yangýný koynundaki, külhan gibiyim.

Her defâsýnda kahýrdan hazýrým patlamaya.
Sýralanmýþ yüce daðlardaki volkan gibiyim.

Kahredersem kýzarak; belki de âlem üzülür.
Endiþem kendimedir, nefsime kalkan gibiyim.

Korkarým, kimseye pek mutlu havâdis
veremem.
Kanayan bir kalemin yazdýðý ferman gibiyim.

Sûretim gökkuþaðýndan bile eþsiz görünür.
Dýþý renklerle donanmýþ, içi vîrân gibiyim.

Çaldýlar vaktimi, beyhûde kapýldým yalana.
Gülmeyen bahtýma gündüz gece düþman gibiyim.

Bir yaným gurbet iken, bir yaným özlemle dolu.
Eþi nâdir bulunan dengeli mîzân gibiyim.

Biriken kârý zamânsýzca elinden giderek,
Hýzla iflâsa düþen yaþlý bezirgân gibiyim.

Eskiden kýymeti varmýþ demek insan olanýn.
Kilim olmuþ; ayak altýndaki kaftan gibiyim.

Kuruyan topraða benzer, daha genç yaþta tenim.
Suya hasret yaþayan tâze gülistan gibiyim.

Müptelâ sanki beden gitgide her hastalýða.
Feleðin boynuna geçmiþ çürük urgan gibiyim.

Kýsa kaldým üþüyen naðmelerin her sesine.
Kaderin yüklüðe kaldýrdýðý yorgan gibiyim.

Ben miyim sâdece bilmem ki hayattan yorulan.
Kabaran dalgasý dinmiþ derin umman gibiyim.

Kapýlýr bâzý zamanlar gönül azgýn sulara.
Yönü kaybetmiþ olan kaygýlý kaptan gibiyim.

Sonu gelmez acýdan kalmadý rûhumda huzur.
Yolcunun þaþtýðý hengâmeli bir han gibiyim.

Bir öðüt öðretiyormuþ kula bâzen çileyi.
Yüce dergâhlara yýllar yýlý mihman gibiyim.

Unutulmam, üzerimden bir asýr geçse yine,
Derdimin âhý olan dillere destan gibiyim.

Böyle ýslak anýlar kaldý hayattan geriye.
Bu tükenmez çileden yer ile yeksan gibiyim.

_/’ Ýbrahim Halil MANTIOÐLU ’\_







Sosyal Medyada Paylaşın: