Derler ki; Biraz çýlgýn, Hafif de meþrep olurmuþ þairler. Yazýnýn aðýrlýðýnda, Elleri kalem tutalý beri, Unutmuþtur bir tenin hafifliðini. Ýþte bu yüzden, Hep aç olurmuþ þairlerin gövdeleri.
Gövdeler ki; Kendi köküne yabancý. Köküne inat!
Ýþte bundandýr; Boza boza Erden’ini tüm harflerin, Bin kelime doðurdum sana. Sözlerin rahminden çaldým Aþk’ý
Ve Aþk’ý; Dilimde göverttim, Sustuðun her yerde..
El deðmemiþ bir kitap ne kadar bakirse de, Oku beni! Dokun bana!
Dokundukça anlam bulur sayfalar. Ve de kadýnlar...
Özlem SABA www.ozlemsaba.com
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem_SABA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.